Niet overtuigend

Michael Ridpath is met Waar de schimmen zijn een trilogie begonnen over rechercheur Magnus Jonson die in Boston werkt en uit IJsland komt.
Jonson is de kroongetuige in een proces tegen een drugsdealer en wordt daarom met de dood bedreigd. Het lijkt zijn meerdere verstandig om Jonson een tijdje weg te sturen. IJsland lijkt een goede optie, vooral omdat Jonson de taal spreekt en de IJslandse politie om de een of andere reden staat te springen om een adviseur uit de Verenigde Staten. Jonson valt op IJsland gelijk met zijn neus in de boter. Er is een professor dood aangetroffen en de kans bestaat dat hij vermoord is. De professor hield zich onder andere bezig met de oude volksverhalen van IJsland. Eén volksverhaal trekt de aandacht, namelijk een verhaal dat de inspiratiebron lijkt te zijn geweest voor Tolkien om In de ban van de ring te schrijven. En nog intrigerender: de ring waarover Tolkien schreef lijkt echt te bestaan.
Deze gegevens zouden een spannende thriller kunnen vormen en dat zou Ridpath toevertrouwd moeten zijn, maar jammer genoeg is het hem niet gelukt. Waar de schimmen zijn overtuigt niet en maakt wat de plot betreft een onbeholpen indruk. Het voorval waardoor Jonson de keuze maakt om naar IJsland te gaan, de huurmoordenaar die hem volgt en de manier waarop op het eind nog allerlei feiten boven water komen of personages zich opeens zaken herinneren die nodig zijn om de plot rond te krijgen zijn Ridpath niet waardig. Daarnaast blijven de karakters, ondanks een af en toe goedbedoelde poging van Ridpath, erg plat. Waarschijnlijk komt het hierdoor dat het verhaal over het volksverhaal en de verborgen ring niet goed uit de verf komt en het de lezer weinig kan boeien.
Voor een zoveelste maal is de term ‘literaire thriller’ misbruikt voor een boek dat dit predikaat niet verdient. Nee, ook niet omdat het over een ander boek gaat.
Het boek eindigt met een nawoord van de auteur die stelt dat de lezer zich misschien zal afvragen in hoeverre Waar de schimmen zijn op waarheid dan wel verzinsels berust. Dat waren niet de vragen die bij mij achterbleven.