Aan het eind wil je eigenlijk nog geen afscheid nemen van de dames van het dameskoor

Bij het zien van de cover krijg je niet direct het idee dat je een boek over een dameskoor gaat lezen, eerder doet het denken aan een moeder die met haar zoon op vakantie gaat of weer huiswaarts keert van vakantie. De titel daarentegen zegt alles over het boek.
Het verhaal is deels in dagboek-, deels in briefvorm geschreven door diverse vrouwen, meisjes en af en toe een man. Bovenaan de dagboekfragmenten en de brieven lees je wie een stukje in haar dagboek heeft geschreven of wie er een brief aan wie heeft geschreven waardoor het duidelijk is over wie het gaat. Daardoor krijg je het verhaal van verschillende kanten te lezen. Persoonlijk vind ik het jammer dat je, op een enkele keer na, niet de antwoorden op de brieven leest, waardoor je het maar van een kant leest. Toch is het ook weer niet storend, want uiteindelijk is het een passend verhaal.
Eenmaal in het boek begonnen, is het lastig weg te leggen en tegen het eind wil je weten hoe het afloopt, maar tegelijkertijd wil je nog geen afscheid van de dames en de enkele man nemen omdat je ze in je hart hebt gesloten. Zelfs van de vrouw die je eigenlijk niet uit kan staan, wil je nog geen afscheid nemen. Zo te verder je komt in het boek, zo te meer dat ze je hart hebben veroverd waardoor ze, als je het boek uit hebt, aanvoelen alsof je afscheid hebt genomen van een stel vrienden en vriendinnen.
Het is hartverwarmend om te lezen hoe de vrouwen het proberen te redden aan het begin van de oorlog. Hoe ze verder gaan zonder de mannen en proberen elkaar te steunen als het nodig is. Je ziet ze stuk voor stuk groeien in de tijd door hetgene wat ze meemaken/hebben meegemaakt. Toch hebben ze ook zo hun eigenaardigheden en sommigen zelfs een donkere kant. Tegelijkertijd lees je dat bepaalde gedachten en gevoelens tijdloos lijken te zijn omdat je ze herkent van dat je zelf de leeftijd had die de meisjes in het boek hebben. Dat ook in slechte tijden als aan het begin van een oorlog, bepaalde gevoelens, dromen en gedachtes zich niet laten vergeten.
Het verhaal blijft je verrassen omdat je steeds als je vermoed dat het een bepaalde kant op gaat, gaat het een totaal andere kant op. Toch zitten er een paar stukjes in waarvan je op een gegeven moment al weet hoe het gaat lopen, maar dat is niet storend.

Lees verder op: https://surfingann.blogspot.nl/2017/05/het-dameskoor-van-chilbury-jennifer-ryan.html.