Maakt het eigenlijk wel uit wat voor dag het is?

Dit debuut van Sytske van Koeveringe verteld over Julia; ook een debutante die zichzelf voor probeert te houden dat ze nog een boek gaat schrijven. Maar is dat wel wat Julia doet?

In de ochtenden maakt Julia schoon bij diverse huizen. Dit doet zij het liefst als de mensen er niet zijn. Ten eerste houd ze er niet van als er tegen haar haar gepraat word, zijn de bewoners er onverhoopt toch dan stelt ze voor of ze later terug moet komen, en ten tweede neemt ze als de bewoners er niet zijn gewoonweg bezit van hun huis. Bij het ene huis geniet ze van het dakterras en bij het ander maakt ze uitgebreid gebruikt van het bad. Sommige huizen zijn te ranzig om in te verblijven, die huizen poetsen lijkt een onbegonnen zaak.

Wat doet Julia dan in de middag? Het is eerder de vraag of Julia dit zelf wel weet. Ze probeert de depressie van haar vader uit te pluizen, contact op te nemen met een vroegere vriendin, ofwel ze typt de mails en verstuurd ze niet en verder eet en drinkt ze alsof niets anders er meer toe doet.
Ondertussen is daar ook nog meneer de yogaman met zijn sms’jes

De vertelstijl is alsof Julia niet deelneemt aan haar omgeving maar alles observeert, niet hoe ze haar leven ervaart. Hierdoor krijg je als lezer weinig hoogte van de 30 jarige vrouw die nog in een studentenhuis verblijft. Nu maar hopen dat Julia er zelf achter zal komen hoe ze verder zal gaan.