Wat perfect oogt, voelt dat dan ook zo vanbinnen?

De achterflap zegt het al: Caro en Oscar zijn met hun dochter verhuisd naar een ruime villa in een rustige wijk. Door hun ogen beleven we het verhaal mee. Ter verduidelijking zijn de namen van de personages met wie je op dat moment meeleest boven het hoofdstuk geplaatst. Op zich handig, door de wisselingen van perspectief. Het jammere hiervan is dat het ook het effect van spoilerwerking heeft.

De proloog begint sterk, direct is de lezer geïntrigeerd, wie maakt dit mee? Daarna gaat het verhaal van start op een beetje dezelfde wijze die we nu zoveel bij thrillers zien: korte hoofdstukken met “cliffhangers”. Zeker in het begin van het verhaal tot halverwege was dit juist niet spanningverhogend maar storend, je komt niet echt mee in het verhaal wat de hoofdpersonen beleven. Omdat er later in het verhaal geen wisseling meer is van verleden naar heden valt dit minder op waardoor men ongemerkt van hoofdstuk naar hoofdstuk springt.

Het verhaal wordt verteld als een puzzel. Oscar en Caro lijken op een enkele buur na niet echt welkom geheten te worden in de buurt, er is zelfs sprake van bedreigende boodschappen. Oscar weigert zich hierdoor te laten intimideren maar Caro krijgt een flight and fight response. Hierover spreken ze samen niet, waarom niet eigenlijk? Wat houden ze voor elkaar verborgen? Gaandeweg in het verhaal krijgt de lezer voldoende broodkruimels toegeworpen om hierover een beeld en mening te vormen. Wanneer dochter Voilet tijdens hun housewarmingparty in de tuin verdwijnt is het hek van de dam. Heeft het verleden van Caro of Oscar hier een rol in? Of is dat web juist gesponnen als misleidend gordijn of zelfs boekvulling? De klokt tikt in ieder geval om Violet te vinden.