Welzijn of welbehagen?

Jack en Elizabeth ontmoeten elkaar in de jaren 90 in de kunstscene van Chicago en het is liefde voor het leven, hun twee tegen de rest van de wereld en dat zal nooit veranderen. Maar wat blijkt: de wereld om hen heen doet daar niet aan mee, iedereen wordt gemoedelijker en begint te settelen. Moeten zij dat wellicht ook doen? En willen ze dat wel op dezelfde wijze?

Een verhaal over de worstelingen die voor iedere volwassene wanneer hij terugkijkt op zijn leven met daarin in ogenschouw nemende de snel gebeurende veranderingen die de wereld waarin hij leeft meemaakt herkenbaar zal zijn. Want zeg zou zelf: Heeft iedereen niet ooit eens momenten van “wat als” en een gevoel van spijt of een gemis?

Nathan Hill, had Welzijn met 200 pagina’s minder ook best af kunnen ronden. De uitgebreide beschrijvingen en verdiepingen over de achtergronden en ook de studies die Jack en Elizabeth hanteren om zich te kunnen voordoen alsof zij niet handelen naar datgene waar ze zo bang voor zijn te wezen in de ogen van de buitenwereld, dat ze datgene daardoor juist wel uitvoeren zijn zeker wel nodig om het verhaal naadloos in elkaar te laten vallen en de puntjes op de I te zetten, maar het had wat minder uitgebreid uitgediept gekund.

Op sommige momenten, hoe vlot leesbaar het verhaal ook is denkt de lezer echt van; Nou kom op, afronden en door met het “echte ”verhaal en dan kom je niet terug waar het gebleven was. Of dat door de beschrijvingen en frustraties van Elizabeth wordt gedacht, “Pfft, bij de loodgieter lekt het echt het hardst”, of “Doe je nu niet precies wat je van je voorouders verafschuwde?”

Een mooi raak verhaal die de vinger op de zere plek legt.