Als men je dwingt te vergeten ga je dan vanzelf kiezen voor het Schemerleven?

Wanneer onverwacht Louis, de steun en toeverlaat van de 82-jarige Frieda overlijdt en zij hem afgevoerd ziet worden met zijn voeten onbedekt rijt dit meer oude littekens open dan Frieda haar overgebleven naasten kunnen en durven te bevatten.

Robben vertelt het verborgen verleden vanuit Frieda’s mijmeringen. Na Louis zijn heengaan kan Frieda niet alleen achterblijven in het huis waar ze meer dan 50 jaar met hem heeft gewoond en haar zoon Tobias regelt dat ze zo snel mogelijk in een verzorgingstehuis geplaats wordt. Tja, en wat doe je dan als degene die altijd je steun en toeverlaat was er nu niet is en je alleen in een kamertje zit? Je gaat in je gedachten terug naar het verleden. Nu iedereen uit het verleden weg is mag je je verborgen herinneringen toelaten.

Wat verborg Frieda dan voor haar omgeving? Wat voor verdriet hebben twee onafgedekte voeten weer op kunnen wekken waardoor het voor Frieda haar omgeving lijkt of ze niet rouwt om Louis of niet iets van enthousiasme op kan wekken voor haar komende kleindochter? Wie is Otto Drehmann waar ze zo uit het niets naar op zoek lijkt?

Jaap Robben weet heel goed het genegeerde verdriet neer te zetten die een hoop vrouwen uit vorige eeuw moesten ondergaan omdat men daartoe gedwongen werd door de maatschappelijke tijdsgeest. Persoonlijk had ik niet verwacht dat een mannelijke auteur dit zo goed middels de gedachten van een oude dame neer kon zetten.