Duizend verschillende gezichten of duizend keer hetzelfde gezicht?

Het verhaal van De man met duizend gezichten speelt zich om en om af in twee of drie verschillende tijdsgeesten. De tijd dat er in (het fictieve) Kazichïe een wisseling van presidenten c.q. dictators is en het volk daartegen in opstand komt en de toekomst waarin bepaalde mensen die dat meegemaakt hebben op zoek zijn naar antwoorden wat er nou eigenlijk precies gebeurd is en vooral waarom?

Wie dat zijn? Allereerst de zwangere Michelle die samen met haar dochtertje en man plotsklaps in plaats van in het vliegtuig naar een vakantiebestemming beland in Kazichie omdat haar zwager de president is omgekomen en haar man Daniel nu nodig is bij de familie aldaar. Al snel weet ze dat ze alleen maar zo snel mogelijk weer terug wil naar Nederland, maar of dat ooit nog gaat lukken?

Op zich is het verhaal van de man met duizend gezichten een complex verhaal, maar de lezer ervaart dit niet zo omdat het vloeiend verloopt, er zitten flink wat momenten in die in een verfilming voor ingehouden ademmomenten zouden zorgen. Helaas krijgt men niet echt een binding met de, achteraf gezien, vele hoofdpersonen, die zijn op een paar na te weinige uitgediept.

Lex Noteboom verteld een verhaal wat zo maar echt zou kunnen gebeuren. Ook is leuk dat hij de ontwikkeling van het nu hotte item AI goed doet begrijpen en de gevaren van diens impact neerzet. De manier hoe hij het hele verhaal verteld is wel nogal omslachtig.

Bepaalde bijpersonages die in het verhaal maar 3 seconden (gevoelsmatig, het zal een kwartier tijdspanne geweest zijn) meedoen krijgen een heel geschiedsverhaal van hun leven mee om uit te leggen hoe ze in hun plek in het boek gekomen zijn. Een leuke, niet storende opvulling, maar het lijkt echt gedaan om een bepaald woorden aantal op te vullen, net alsof er bij de redactie is aangegeven: “Er moeten meer pagina’s in”en de auteur niets aan het oorspronkelijke verhaal heeft willen wijzigen. Dat hoefde ook niet, dat was al prima uitgewerkt.