Een boek voor de liefhebbers van 'Eten, beminnen en bidden'.

De kleur van thee is een mooie roman over vriendschap, loslaten en de groei die we allemaal door maken in het leven. Grace en haar man Pete gaan deze keer naar Macau voor het werk van Pete. Hun kinderwens is definitief de grond in geboord en dat maakt Grace depressief en ze weet geen invulling te geven aan haar dagen in een vreemd land waar ze de taal niet spreekt en geen vrienden heeft om op terug te vallen. Als ze het dieptepunt heeft bereikt ziet zij bij toeval in achteraf straatje een winkel te koop. Met alle energie die haar nog rest gaat ze een cafe openen waar we de macarons de hoofdrol zullen spelen. Het verhaal wordt doorspekt met brieven die Grace aan haar moeder schrijft. Soms doen ze wat kinderlijk aan maar door de tijd heen verandert de toon en lijkt Grace langzaam te groeien, zich emotioneel los te maken van haar moeder. De vriendschappen die ontstaan in het cafe met klanten en haar personeel geven haar weer langzaam een drive om te leven, ergens voor te vechten.

Het verhaal is kleurrijk beschreven, je waant je in de vochtige warmte van Macau, je proeft de macarons en de karakters zijn inleefbaar en allen hebben het nodige meegemaakt. Hoewel ze allemaal een verschillende achtergrond hebben lijken de vrouwen elkaar alleen maar te versterken. De schrijfstijl is vloeiend en is niet te breedsprakig maar geeft toch voldoende couleur locale om je mee te nemen in het verhaal. De vriendschappen, Cafe Lillian en de macarons zijn de belangrijkste hoofdrolspelers in dit boek. Je zou er bijna van in de keuken gaan staan en aan het bakken slaan, maar degene die de kookprogramma’s volgen die weten hoe moeilijk het is om een mooie macaron te bakken. Een boek voor de liefhebbers van Eten, beminnen en bidden.