Mooi boek

Ik moet zeggen dat ik aan het begin van het boek niet echt het gevoel had dat dit een boek ging worden waar ik heel enthousiast over zou gaan worden. In de eerste paar hoofdstukken leek Blokkenjongen vooral een boek te worden waarin het min of meer gestrande huwelijk van Alex en Jody heel erg centraal zou staan en dat het hele boek hier eigenlijk om zou gaan draaien. Bovendien vond ik Alex een nogal gefrustreerd en onsympatiek hoofdpersonage waar ik me totaal niet in kon inleven. De eerste paar hoofdstukken beloofde dus niet zoveel goeds. Langzaam maar zeker begon ik het verhaal echter steeds meer te waarderen. Waar het eerste vooral draaide om Alex die zichzelf vooral heel er zielig aan het vinden was en vooral bezig was met excuses te bedenken was om zijn zoon Sam vooral niet te veel te hoeven zien, ging het boek juist steeds meer om de band tussen Alex en Sam draaien.

Sam is een achtjarig jongetje, dat een stoornis in het autisme spectrum heeft. Hierdoor zijn sociale omgangsregels voor hem niet zo vanzalfsprekend en kan communiceren met hem nogal een uitdaging zijn. Daarentegen zijn er andere dingen waar hij juist wel heel goed in is. Zo is hij bijvoorbeeld helemaal gefascineerd van vliegtuigen en weet zonder aarzelen op te ratelen hoelang een vlucht van de ene naar de andere bestemming erover doet.

Sam is dus een bijzonder jongetje dat door veel mensen niet helemaal begrepen wordt. Door de kinderen op school, willekeurige voorbijgangers en zelfs Alex, zijn eigen vader, verstopt zich liever op werk dan dat hij thuis is bij zijn vrouw en zoon. Dan ontdekt hij het spel Minecraft, waarin hij zich helemaal kan terugtrekken in zijn eigen wereld en al snel is dat het enige waar hij nog over wil praten. Alex zoekt ondertussen naar een manier om de relatie met zijn vrouw én met zijn zoon te redden. Hij besluit zich te gaan verdiepen in Minecraft om zo nader tot zijn zoon te komen. En dat lijkt te werken, want gaandeweg lukt het de twee steeds beter om met elkaar te communiceren. Zowel in het spel als in de echte wereld.

Ik vond het heel interessant om te lezen hoe een computerspel zo’n grote invloed kan hebben op iemand met autisme. Vaak wordt het spelen van games niet bepaald gezien als een sociale activiteit, maar bij een spel als Minecraft, waar je online met anderen kunt spelen, zijn sociale vaardigheden misschien wel belangrijker dan je denkt. Samenwerking en communicatie zijn belangrijk als je in dit spel samen iets wil bouwen en misschien is dit voor sommige kinderen met autisme juist een hele goede manier om betere sociale vaardigheden aan te leren, vanuit hun eigen veilige ruimte, die ze daarna ook in de “echte” wereld kunnen toepassen. Bij Sam lijkt dit in ieder geval prima te werken.

Het onderwerp van het boek vond ik heel erg goed. Ik denk dat het een goed licht kan schijnen op hoe het voor ouders is om een kind te hebben met autisme. Bovendien vond ik de manier waarop Sam neergezet wordt niet overdreven overkomen, wat ik soms wel heb als er personages met autisme in een boek voorkomen. Het feit dat Keith Stuart dit boek gebaseerd heeft op zijn ervaringen met zijn eigen zoon draagt hier waarschijnlijk voor een groot deel aan bij. Ik ging echt van Sam houden gedurende het boek en vond het echt mooi om te zien dat hij zo’n ontwikkeling doormaakte.

Wat mij betreft is dit boek echt een aanrader om te lezen, al moet je je misschien even door het begin heen worstelen. Daarna wordt het een prachtige roman over de band tussen een vader en zijn zoon met autisme.