Vol herkenning

Wat was het bizar om dit boek te lezen en er pas nog via Twitter contact over gehad te hebben met de auteur en dat ze er dan nu ineens niet meer is… Het deed me heel wat moet ik zeggen. Wat een verlies…

Eerder besprak ik al kort Diana’s vorige boek Perfecte moeders bestaan niet, een perfect boek om je te laten zien dat je echt wel een goede moeder bent, dat je niet alles perfect kunt en hoeft te doen. Daar had ik veel steun aan. Zo ook aan dit boek.

Ik vond dat ik dit boek moest lezen voor mezelf, ik heb zelf twee traumatische bevallingen gehad, en om mee te helpen het taboe rondom bevallingstrauma’s te doorbreken. Het is niets om je voor te schamen en het is absoluut niet iets om te bagatelliseren! Jouw gevoel mag er zijn en je mag je tijd nemen om het een plekje te geven.

In dit boek wordt veel informatie gegeven, toegankelijke informatie, over bevallingstrauma’s en de invloed ervan op jezelf, je baby/kindje en je relatie. Er wordt gesproken over o.a. postnatale depressie, PTSS en burn-out/depressie die elkaar kunnen opvolgen en de mogelijke behandelingen worden besproken. Duidelijk wordt dat er meer aandacht moet zijn voor bevallingstrauma’s en dat daardoor veel opvolgende psychische klachten voorkomen kunnen worden.
Daarnaast staan er veel korte en lange ervaringsverhalen in én praktische (schrijf)opdrachten die je kunnen helpen te verwerken. Dit geheel zorgde bij mij voor heel veel (h)erkenning, helaas, maar het doet ook goed, en ik denk dat met mij vele vrouwen (of zelfs mannen, want ook zij kunnen een bevallingstrauma hebben) veel steun zullen hebben aan dit boek.

Wel was het door de herkenning een onwijs intense leeservaring, want er komen weer zoveel (onverwerkt) verdriet en gevoelens naar boven! Maar ik ben blij dat ik het gelezen heb én ik vind het ook heel belangrijk dat dit soort boeken er zijn en dat bekend is dat ze er zijn. Dus ken je iemand voor wie dit boek een steun zou kunnen zijn? Dan is het zeker een aanrader!