Lezersrecensie
Een onderdompeling in de duistere kant van de Victoriaanse tijd
Korte inhoud
Whitby, Paasnacht 1891: een schip slaat tegen de klippen. 1 dorpsbewoner is dood, 2 waren er getuigen en er is niemand aan boord. Een mysterie waarvoor de hulp van de Society for Psychic Investigation and Education wordt ingeroepen in de vorm van Jericho Blackwell. Jericho die zich teruggetrokken had in zijn kasteel omringt door opium krijgt John Dawkins mee al oppas en luitenant. Hij ontdekt dat er 1 persoon aan boord was, maar deze behoort al 200 jaar dood te zijn. Wanneer het dorp wordt opgeschrikt door een gruwelijke moord en deze moorden zich verplaatsen naar Londen wordt het een race tegen de klok om er achter te komen wat er nu precies aan de hand is.
Mijn mening
Vanaf het begin duikel je het verleden in . Niet enkel door de tijdsaanduiding maar ook door het taalgebruik van Kevin Valgaeren. De beschrijving van het vissersdorpje nemen je mee in de tijd. De oude mannen die elke zondagmiddag afspreken bij het bankje op het kerkhof, om te genieten van de zee en zo dichter bij hun vrouwen te kunnen zijn. Zij zijn getuigen van de schipbreuk. Jericho Blackwell die een kluizenaarsbestaan leidt in het gezelschap van een butler en zijn opium. Alle beschrijvingen worden langzaam helder doorheen de mist van het ontdekken van nieuwe plaatsen. Valgaeren heeft oog voor de kleine details en weet deze op een realistische wijze te verwerken.
Hoewel er een stil gevecht gevoerd wordt tss Blackwell en Dawkins krullen je mondhoeken toch regelmatig even naar boven door droge opmerkingen die er gegeven worden.
Doe niet zo onnozel …… Natuurlijk heb ik zoiets nog nooit gezien. Niémand heeft zoiets ooit gezien!
De wisselwerking en wrevel tussen beide blijft lange tijd spelen. Ze zijn dan ook zo volledig verschillend (Blackwell de rijke, getraumatiseerde wetenschapper die met niemand meer te maken wenst te hebben en Dawkins de sociale, jonge archivaris) dat het lijkt alsof ze elkaar nooit zullen kunnen waarderen. Toch maken ze een ontwikkeling door die ze samenbrengt. Dit is natuurlijk een cliché maar deze krijgt een realistische uitwerking. Meerdere cliché’s zijn er te vinden maar Valgaeren weet het bij elkaar te spinnen tot een mooi geheel.
Het boek is onderverdeeld in 13 delen en een epiloog. Elk deel is dan weer verdeeld in verschillende hoofdstukken en begint op een andere datum. Dit maakt het geheel overzichtelijk om te lezen. Wanneer je bij een dagboekgedeelte aankomt verandert het lettertype maar ook de schrijfstijl is totaal anders. Deze zorgt dat je je helemaal verliest in het gruwelijke verleden. Je leert haar en de man die Blackwell achtervolgd beter te doorgronden.
Conclusie
Een duistere, meeslepende gotic novel wordt er beloofd en deze belofte wordt zeker waargemaakt. Het boek dompelt je onder in het duistere van de Victoriaanse tijd. Wees gewaarschuwd wanneer je 3 zwarte honden tegenkomt op straat!
Whitby, Paasnacht 1891: een schip slaat tegen de klippen. 1 dorpsbewoner is dood, 2 waren er getuigen en er is niemand aan boord. Een mysterie waarvoor de hulp van de Society for Psychic Investigation and Education wordt ingeroepen in de vorm van Jericho Blackwell. Jericho die zich teruggetrokken had in zijn kasteel omringt door opium krijgt John Dawkins mee al oppas en luitenant. Hij ontdekt dat er 1 persoon aan boord was, maar deze behoort al 200 jaar dood te zijn. Wanneer het dorp wordt opgeschrikt door een gruwelijke moord en deze moorden zich verplaatsen naar Londen wordt het een race tegen de klok om er achter te komen wat er nu precies aan de hand is.
Mijn mening
Vanaf het begin duikel je het verleden in . Niet enkel door de tijdsaanduiding maar ook door het taalgebruik van Kevin Valgaeren. De beschrijving van het vissersdorpje nemen je mee in de tijd. De oude mannen die elke zondagmiddag afspreken bij het bankje op het kerkhof, om te genieten van de zee en zo dichter bij hun vrouwen te kunnen zijn. Zij zijn getuigen van de schipbreuk. Jericho Blackwell die een kluizenaarsbestaan leidt in het gezelschap van een butler en zijn opium. Alle beschrijvingen worden langzaam helder doorheen de mist van het ontdekken van nieuwe plaatsen. Valgaeren heeft oog voor de kleine details en weet deze op een realistische wijze te verwerken.
Hoewel er een stil gevecht gevoerd wordt tss Blackwell en Dawkins krullen je mondhoeken toch regelmatig even naar boven door droge opmerkingen die er gegeven worden.
Doe niet zo onnozel …… Natuurlijk heb ik zoiets nog nooit gezien. Niémand heeft zoiets ooit gezien!
De wisselwerking en wrevel tussen beide blijft lange tijd spelen. Ze zijn dan ook zo volledig verschillend (Blackwell de rijke, getraumatiseerde wetenschapper die met niemand meer te maken wenst te hebben en Dawkins de sociale, jonge archivaris) dat het lijkt alsof ze elkaar nooit zullen kunnen waarderen. Toch maken ze een ontwikkeling door die ze samenbrengt. Dit is natuurlijk een cliché maar deze krijgt een realistische uitwerking. Meerdere cliché’s zijn er te vinden maar Valgaeren weet het bij elkaar te spinnen tot een mooi geheel.
Het boek is onderverdeeld in 13 delen en een epiloog. Elk deel is dan weer verdeeld in verschillende hoofdstukken en begint op een andere datum. Dit maakt het geheel overzichtelijk om te lezen. Wanneer je bij een dagboekgedeelte aankomt verandert het lettertype maar ook de schrijfstijl is totaal anders. Deze zorgt dat je je helemaal verliest in het gruwelijke verleden. Je leert haar en de man die Blackwell achtervolgd beter te doorgronden.
Conclusie
Een duistere, meeslepende gotic novel wordt er beloofd en deze belofte wordt zeker waargemaakt. Het boek dompelt je onder in het duistere van de Victoriaanse tijd. Wees gewaarschuwd wanneer je 3 zwarte honden tegenkomt op straat!
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Boekenvirus
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
