Wegdromen bij koloniale oerwouden en bewegende standbeelden

Wat je het eerste opvalt als je het boek oppakt is de zachte cover . Hij voelt zo goed aan. Ook de vormgeving laat je telkens in de hoekjes nieuwe dingen ontdekken. Leuk gedaan dus.
Een mooi landhuis met mooie tuinen in Cornwall in het jaar 1859.... nee idyllisch is het niet na de knal waar Merrick van schrikt. Het landgoed is hoe langer, hoe erger in vervallen staat en niet alleen het landgoed. Ook Merrick is herstellende van een beenletsel ( een ongeval tijdens een reis in opdracht van de Oost-Indische Compagnie) Een boom is omgevallen en is vol op het huis terecht gekomen. De keuze waarvoor Merrick staat is zijn intrek nemen in een pastorie of een reis naar Peru om stekjes te nemen van de kinabomen.... Merrick kiest voor het laatste en vertrekt met zijn goede vriend Clem en diens vrouw Minna.
Samen reis je met Merrick naar Peru. Pulley beschrijft, nee schildert het landschap voor je ogen. Hierdoor is het tempo van het verhaal traag maar komt de omgeving tot leven voor je ogen. Houdingen, landschappen, blikken worden uitvoerig beschreven.
En dan komt de overgang van werkelijkheid naar fictie. De afzonderlijke draadjes worden langzaam in het verhaal verweven. De realiteit van toen: het monopoly van de Oost Indische Company, de smokkelaars die toch spullen uit die streek wilde krijgen en dan de fictie : de dualiteit tussen "gezonde " en "niet gezonde" mensen.
Juist wanneer deze switch gemaakt wordt ontstaat een onderliggende spanning. Diepere lagen worden schil per schil blootgelegd.
De verhaallijn kabbelt verder...
Conclusie:
Juist door het kabbelende, schilderachtige heb ik genoten. Een reis naar Peru vol ervaringen in kleuren, geuren, spanning en vriendschap.