Een verrassend debuut hetwelk smaakt naar meer

Evan Deleir bevindt zich in een stad waar hij niet wil zijn, weet niet wie zijn biologische ouders zijn en wil regen op zijn hoofd voelen. Nieuw Pangea is een zwevende metropool maar afgesloten van de rest van de wereld. Een koepel vormt de scheidingslijn tussen hem, de regen en de plaats waar hij denkt antwoorden te vinden.
Evan is een robottechnicus en een hele goede. Daarom hebben hij en zijn beste vriend Julius zich kandidaat gesteld voor de Strop ploeg. De avond voor ze beginnen zijn ze getuigen van de aankomst van een vreemd wezen (de ideale bezoeker). Iedereen zijn geheugen wordt gewist en Evan is de enige die zich het nog herinnerd. Wanneer er op hun eerste werkdag dan ook nog een ongeval gebeurd glijdt Evan nog verder af. De frustratie en de weerspannigheid die er al was wordt enkel nog maar uitvergroot. Toch blijkt de hulp van Evan noodzakelijk te zijn en ook de enige mogelijkheid voor hem om antwoorden te vinden op zijn vragen.

Vanaf de eerste bladzijde weet ik dat Evan me gaat blijven ergeren. Hij wordt neergezet als pessimist dewelke altijd zin heeft om te vechten, dit zeker na de nodige alcohol. Maw frustatie die geen uitweg vindt alom. Toch weet de auteur hem zo neer te zetten dat je gaandeweg begint te begrijpen waarom hij zo geworden is. Je begrip voor hem krijgt en met hem meeleeft.
Je wordt ondergedompeld in een wereld van mensen met een synthetische robot als leider en buitenaards leven. Een combinatie van vele verschillende werelden dus maar toch wordt dit mooi bij elkaar gebracht. Hoe dit gekomen is wordt duidelijk gekaderd waardoor het aanneembaar wordt. Daarbij beschrijft de auteur de stad, de geschiedenis, de Sentyrianen en de politieke structuur op een dusdanige wijze dat je met geen vragen blijft zitten. Ook de technische gadgets die het nieuwe normaal zijn worden duidelijk uitgelegd. 2 mooie zijn de LD ( LifeDevice) waarmee je alles kan aansturen en de Relocator waarmee je zonder tijdverlies op de plaats komt waar je naartoe wil. Hoewel er dus veel elementen worden gecombineerd wordt het nooit overdreven.
De hoofdstukken zijn lang waardoor je niet zomaar kan zeggen: Ik lees tot het volgende en dan… Door het werken met alinea’s krijgt het toch wel zijn structuur. Het lettertype was voor mij ook even aanpassen.
Het plot is origineel en niet zoals je zou verwachten. Dit begint natuurlijk al bij de proloog en het neerzetten van Evan’s karakter. En eindigt op een manier die alle mogelijkheden openlaat. Tussenin wordt de spanning ook telkens per stap opgevoerd door de auteur.
Maw een verrassend debuut hetwelk smaakt naar meer