“Soms doen wij mensen dat-een illusie scheppen die zo krachtig is dat we niet verdwalen in de duisternis.”

“Soms doen wij mensen dat-een illusie scheppen die zo krachtig is dat we niet verdwalen in de duisternis.”

Wat een geluk dat ik mee mocht doen met de leesclub over het indrukwekkende boek: “de bijenhouder van Aleppo” van Hebban.

Nuri Ibrahim en zijn vrouw Afra woonden met hun zoontje Sami in Aleppo. Nuri en zijn neef Mustafa zijn bijenhouder.
Maar als de oorlog de bijenkasten bombardeert, Sami doodt en Nuri dwingen om met hen mee te vechten, zijn ze gedwongen alles achter te laten wat ze hebben en moeten ze vluchten om te overleven. Het leven verandert voor Nuri en Afra drastisch. Afra is blind geworden toen Sami werd gedood.
Met het geld wat ze hebben gespaard kunnen ze smokkelaars betalen zodat ze kunnen vluchten naar Europa. De reis is lang, gevaarlijk en traumatisch.

Het boek laat je een kijkje nemen in het leven van vluchtelingen. In dit verhaal zijn het Nuri en Afra die de helse reis naar Engeland afleggen.
Het verhaal wordt verteld vanuit hoofdpersoon Nuri , door het ophalen van herinneringen.

“In iemand die je kent, huist altijd een persoon die je niet kent.”

Ontroerend en indrukwekkend. En het laat zien wat hoop je kan geven.

“Waar bijen zijn, zijn bloemen, en waar bloemen zijn, is leven en hoop.”