Een goede thriller

Het is aangenaam te constateren dat de stijl van de Duits / Italiaanse schrijver Veit Heinichen zo verrassend anders is dan wat de doorsnee misdaadauteur te bieden heeft. Tussen meerdere verhaallijnen kronkelt een thriller als een slang rondom zijn prooi. De inhoud van de verhaallijnen verraden een degelijke kennis van de perikelen rondom de Balkanlanden, de relatie van het nazisme en de Italiaanse politiek in de jaren ’40 en de druk vanuit het Russische communisme op het kapitalisme.
In de vierde editie met commissario Proteo Laurenti in de hoofdrol gebeuren, tegen het decor van het mooie Italiaanse Triëst, weer de meest merkwaardige dingen.
Aan het Italiaanse strand maken een man en vrouw enkele aangename ogenblikken door totdat de man plotseling levenloos blijft liggen. Achteraf blijkt de vrouw, Mia genaamd, de Australische nationaliteit te hebben. Zij heeft in verband met de erfenis van haar overleden tante, de overtocht naar Italië gemaakt. Een deel van die erfenis bestaat uit een grote schuur die barstensvol met wapens zit. Commissaris Proteo Laurenti van de Triestijnse politie staat voor een raadsel maar laat de zaak wel onderzoeken. Daarnaast gaat de notarisklerk Calisto ook op onderzoek en probeert gelijktijdig dichterbij Mia in haar omgeving te komen.
Laurenti vindt het gedrag van de voormalig patholoog anatoom, de arts Galvano nogal verdacht omdat hij aanzienlijke geldbedragen geeft aan het doofstomme Russische meisje Irina. Wanneer Irina plotseling een map met inhoud aan dokter Galvano aanbiedt, besluit Laurenti dat het de hoogste tijd is om een verklaring te vinden voor hetgeen hij voor zijn ogen ziet gebeuren.
Daarnaast lijkt de milieuorganisatie Mucca Pazza banden te hebben met een vroegere beweging van partizanen die voor het bereiken van hun doelen best naar de Tsjechische onderwereld willen lonken. Al met al een complexe situatie in de anders zo rustige Italiaanse stad Triëst.
Het verrassende aan de schrijfstijl van Heinichen is het uitbeelden van gebeurtenissen. Een korte beschrijving van de gebeurtenis past precies in de verhaallijn en wordt zonder details beknopt en strak neergezet. Nadien laat Heinichen de betreffende gebeurtenis, nog eens door de mond van een personage die onderdeel uitmaakte van die gebeurtenis, gedetailleerd meemaken. Hierdoor krijgt de lezer gelijktijdig de benodigde achtergrondinformatie die later in het verhaal zo belangrijk blijkt te zijn. Een originele en nuttig gebleken methode.
Tevens valt op dat de hoofdpersoon Proteo Laurenti zeker geen dominerende hoofdrol speelt maar wel belangrijk is om gebruikt te worden als bindmiddel tussen de verschillende, veelal op zich zelfstaande, verhaallijnen. Dat maakt het totaal zo veelzijdig en geschikt voor een breed lezerspubliek.
De liefhebber van een vaste hoofdpersoon komt hierbij aan zijn trekken net als de lezers die genieten van de specifieke Italiaanse cultuur en niet te vergeten alle ellende die de afgelopen jaren over de Tsjechische en Roemeense grenzen is gewandeld.
Met een gedegen kennis van zaken van alle door hem behandelde onderwerpen, heeft Veit Heinichen een verhaal neergezet dat naast vermakelijk, ook interessant is en de belangstelling van de lezer naar sommige achtergronden opwekt.
Een waardevolle aanwinst voor de categorie “volledige verhalen” binnen de boekenkast!