Een moordenaar met een missie

In alle uithoeken van de wereld zijn ze te vinden, moordenaars die zonder reden hun lusten botvieren op weerloze slachtoffers en een andere categorie moordenaars, die moordt met de achterliggende gedachte dat het een maatschappelijk doel dient. Margie Orford heeft in het donkere Zuid Afrika een even donkere moordpartij beschreven als de kleur van het land zelf. Hierbij speelt ook haar eerdere personage, de forensische psycholoog en profielschetser Clare Hart, weer de hoofdrol
Clare Hart wordt heen en weer geslingerd in haar relatie met Riedwaan Faizel, hoofdinspecteur van de Zuid Afrikaanse politie die overigens getrouwd is. Tijdens de zoveelste discussie over een toekomst met Faizel wordt ze verzocht om deel te nemen aan een onderzoek naar de plotselinge dood van Kaiser Apollis. Deze jongen is door conciërge, Herman Shipanga in een speeltuin van een school in Walvisbaai dood gevonden, rechtopzittend in een schommel. Het gaat om een zwerfjongen, die behoort tot de zogenaamde aidswezens, die in groepen hun kostje zoeken op vuilnisbelten en vaak zelf verslaafd zijn aan lijmsnuiven. Kaiser is nummer drie in de rij dodelijke slachtoffers. Nicanor Jones en Fritz Woestyn zijn hem eerder voorgegaan. Al deze jongens blijken lid te zijn van het voetbalteam dat door vrijwilligster Mara Thomson met veel inzet en positieve energie wordt geleid.
Hoofdinspecteur Tamar Damases van de Namibische politie ziet Clare Hart als enigste optie om een einde te maken aan deze moordpartijen. Ook al zijn het kansloze verslaafde jongeren, het gaat Damases te ver om hier niets aan te doen. Opmerkelijk is dat lang niet alle collega's binnen het Namibische korps het met hun superieur eens zijn. Als de verblijfsvergunning van Mara Thomson verloopt moet ze, zeer tegen haar zin in, haar werk als vrijwilligster beëindigen en het land verlaten. Na haar vertrek komt ze echter nooit bij haar ouders aan. Zij geven Mara vervolgens als vermist op.
Het onderzoek van Damases en Hart, ondersteund door de kennis van Faizel, laat hen kennis maken met de Zuid Afrikaanse cultuur waar de rol van de vrouw door mannen in stand wordt gehouden, middels onderdrukking en mishandeling. Veelal speelt alcohol daarbij een grote rol. Uit het kleine beetje informatie dat naar voren komt, lijkt het erop dat het moorden te maken heeft met schoningsacties onder een nutteloze bevolkingsgroep die overlast veroorzaakt. Het gemak waarmee dat gebeurt is alsof het ratten en ander ongedierte betreft.
Als voormalig inwoner van Zuid Afrika, en huidig Namibiër, kent Margie Orford de cultuur van deze bevolking als geen ander. Ze legt ook moeiteloos verbinding met de rassenonlusten die onder leiding van dominee Tutu hebben plaatsgevonden. Een donkere periode in Zuid Afrika waarin de bevolkingsonlusten en burgeropstanden destijds door het leger hard zijn neergeslagen. Als strijder voor mensenrechten gebruikt ze haar literaire kwaliteiten om dit onderwerp onder de aandacht te brengen. Hiermee krijgen haar verhalen net iets meer inhoud dan de gemiddelde standaardthriller. Bij Clare Hart geen oppervlakkigheid. Zij is continue op zoek naar de diepere oorzaken van de misdaden en het excessieve geweld in het donkere Zuid Afrika. Gezien de roots van Margie Orford, is het bijna vanzelfsprekend dat zij wijst op de bedenkelijke rol van het Zuid Afrikaanse bewind. Een roos van bloed is daardoor een onderhoudende thriller geworden met een diepere achtergrond.