Arnaldur Indriðason staat bekend om zijn “mooie” schrijfstijl. De IJslander laat zijn verhalen nauwelijks druipen van het bloed maar zoekt het meer in de psychologische richting. Zo ook met Verdwijnpunt.

Erlendur Sveinsson, collega van Sigurdur Oli, zijn beiden werkzaam bij de politie van Reykjavik. Erlendur gaat tijdens zijn vakantie terug naar het dorpje waar hij is geboren en waar hij ook zijn broertje Bergur is kwijt geraakt.
Maar er is meer, Matthildur Kjartansdóttir is ook tientallen jaren geleden spoorloos verdwenen in de bergen tijdens een sneeuwstorm. Merkwaardig is dat een groep soldaten door dezelfde storm zijn overvallen, op hetzelfde traject en wel terug zijn gevonden, enkele dood en andere levend. Erlendur vindt dat uiterst merkwaardig en gaat proberen te achterhalen wat er tientallen jaren eerder is gebeurd. Een paar mensen zijn nog in leven al zijn ze wel stevig op leeftijd. De speurtocht naar het verleden is begonnen.

Verdwijnpunt is een beetje merkwaardig verhaal maar oh zo des Indriðasons. Rustig voortkabbelend en steeds een klein stukje van de waarheid boven tafel halend, ontwikkelt zich het verhaal. Het is niet zozeer de spanning die je overeind houdt maar meer de intelligentie die er achter het denken van Erlendur schuilt. Mooi en indrukwekkend verhaal maar Sigurdur Oli wordt node gemist!