Een lekker weglezertje

Ik heb lang zitten nadenken over wat ik precies van dit boek vond, aangezien ik destijds op Wattpad een laaiend enthousiaste recensie heb geschreven.

Dat enthousiasme was nu een stuk minder.

Begrijp me niet verkeerd; ik vond dit verhaal nog altijd heerlijk om te lezen. De schrijfstijl van Leo is aangenaam om te lezen (al werd ik persoonlijk soms wel even gek van hoe vaak iets tussen -..- stond, terwijl dat echt niet altijd had gehoeven) en haar manier van details vind ik geweldig. Hoofdstukken zoals het gedeelte in de discotheek zijn eigenlijk zó gedetailleerd en lang, dat veel mensen daarop volledig zouden nat gaan. Maar Leo zorgt ervoor dat je ín die delen gezogen wordt, het volledig voor je ziet en het in één ruk uitleest. Ik hield van die stukken.

Ook het gevoel voor romantiek is geweldig. Het is niet ineens BAM, SOULMATES 4EVAAAH. Nee, het komt subtiel in kleine stapjes en met de knal die daarbij hoort. Een biem, geen bam. En dat zorgt ook voor een oprecht sterke karaktergroei bij zowel Andrea als Theo. En die ontwikkeling maakte beide personages niet zo tweedimensionaal, maar iets waar ik oprecht van genoot om te lezen.


Maar ik werd soms gek van Andrea zelf en dat rukte me op die momenten uit het verhaal. Ze lijkt zo ongelofelijk perfect. Ze is bloedmooi en kan enorm verleidelijk zijn, iedereen mag haar, ze doen allemaal dingen voor haar, ze kan dansen, ze kan drinken, ze kan Italiaans, ze kan tekenen, ze weet kapot veel over kunst en muziek en ga zo maar door. Het is alsof er niets was wat ze niet kon. Ja, ze bleek ineens hoogtevrees te hebben, maar voor mijn gevoel was dat meer een “Oo shit, ze heeft nog niks negatiefs, we gooien er wat in”- momentje, aangezien dat plotsklaps bijna aan het eind van het boek werd benoemd.

En het was dan ook mede door Andrea zelf dat ik aan het einde geen verzadigd gevoel kreeg. Want holy damn, waarom deed ze zo lang zo verdomd koppig? WAAROM LUISTERDE ZE NIET GEWOON DIRECT? WAAROM ALLES ZO SNEL WEGGOOIEN?

Dat dus.

Maar ondanks de frustraties en soms ietwat random details, heb ik écht genoten tijdens het lezen. Ik kon niet wachten om het weer op te pakken zodra ik in de trein zat en betrapte mezelf erop zelfs amper nog te letten op mijn muziek - en ik heb net een nieuwe cd gevonden, dus dat is heel knap. De details over Rome vond ik erg leuk, al was het misschien soms voor mijn concentratiespan ook net iets te lang. Maar niks storends, het sierde het boek wel.

Dus ja, wel een aanrader voor wanneer je iets wil wat lekker wegleest met je verstand op nul.