Een happy ending met een achtergrond

Ik doe het niet expres, maar het blijft een tik van me om de grootste bestsellers te vermijden en te beginnen aan het eerstvolgende dat diegene schrijft - zo ook bij Angie Thomas. Dus toen ik de kans kreeg om haar nieuwste verhaal te lezen, kon ik niet anders dan me aanmelden en hopen dat ik mee mocht doen. En nu zijn we hier, klaar met alle formele zaken en heb ik de eerste serieuze kennismaking met Angie gehad.

En ik moet toegeven dat het me tegenviel, maar eigenlijk weet ik niet eens precies waarom.

Angie is een goede schrijfster die interessante onderwerpen aankaart, daar is geen twijfel over mogelijk. Een jonge meid die het wil maken in de rap-industrie? Super tof. Een Afro-Amerikaanse meid die het wil maken in de rap-industrie om haar stem te laten horen aan een wereld die misschien niet luisteren wil maar wel moet? Klik je gordels maar vast, want dit wordt een serieuze rit. En dat had ik ook; ik was voorbereid en al om meegenomen te worden in de keiharde waarheid van de Afro-Amerikanen en hoe daar tot op de dag van vandaag nog mee wordt omgegaan.

Maar het lukt gewoon niet, niet tot de eerste 200 bladzijdes. Bri heeft een zwaar leven en dat heeft Angie ontzettend realistisch neergezet. Iedereen met wie Bri in aanraking komt heeft zo zijn of haar eigen verleden, met wonden die ze hebben gevormd tot wie ze zijn. En al die verledens worden stukje bij beetje onthuld, laten zien waarom Bri is zoals ze is - en ze is veel. Ze is stoer, fiers, liefdevol, een absolute geek, een rijmgodin en dat maakt haar tot een geweldige rapster, de dochter van een doodgeschoten rapheld en nog zoveel meer. Maar Bri is ook een tiener met typische tienerproblemen, met een moeilijke thuissituatie en met mensen die haar anders behandelen vanwege haar huidskleur. Bri is écht. En eigenlijk is iedereen echt in dit verhaal. Maar echte mensen hebben gecompliceerde verhalen en in een boek waarbij je je focust op één persoon met een grote, moeilijke droom en een grote, moeilijke achtergrond is het niet altijd handig om alle gecompliceerde verhalen uit te leggen, ook al is het maar deels. En dat is het probleem van de eerste 200 bladzijdes. Er zijn te veel bijverhalen en onderwerpen dat ik gewoon niet in het verhaal kon komen.

Maar toen kwam ik voorbij die 200-drempel. En jongens, wat begreep ik toen goed wat Angie zo goed maakt. Er kwam een betere balans tussen de bijpersonages en Bri en Bri ging van een meisje naar een vrouw met een stem. De tegenslagen waren enorm en haar angst en twijfels en woede tijdens dit proces waren zo enorm goed neergezet. Alles wat er gebeurde en er tegen haar werd gezegd en ze voelde legde de perfect fundering voor haar volgende stappen. En ik voelde met haar mee. Ik kreeg vlinders in mijn buik als er iets spannends gebeurde en juichte minstens zo hard als de rest op het moment dat Bri voor haarzelf koos. Bri werd écht, eindelijk ook voor mij.

Maar hoe goed het ook werd, het heeft me nog niet voldoende overtuigd weer snel iets van haar te lezen. Misschien dat ik begin aan THUG als de hype over is en dit verhaal ergens nog achterin mijn hoofd zit. Maar voor nu is het genoeg. Ik heb ervan genoten en ik snap waarom Angie als zo’n goede schrijfster wordt gezien.