Een nog ruwe parel

Ik vind dit oprecht een van de moeilijkste beoordelingen die ik ooit gegeven heb - en misschien is het ook helemaal niet handig dat ik deze recensie schrijf direct nadat ik het boek uitheb, maar ik moet gewoon even alles delen.

In het begin had ik heel weinig met dit boek. Het idee dat tijd in je bloed zit en omgezet kan worden in geld vond en vind ik nog steeds echt fantastisch, maar het begin was totaal niet zoals ik me had voorgesteld. Er waren overbodig veel beschrijvingen en metaforen, waarvan een deel zelfs helemaal nergens op sloeg. Niet alle emoties hoeven mooier geschreven te worden dan ze zijn om ze duidelijker te maken en dat was hier echt het geval. Vaak voegden ze niks toe aan het verhaal, leek het alleen een mislukte poging om meer diepgang te creëren.

Jules vond ik verschrikkelijk irritant, maar net voor het einde kon ik niet goed mijn vinger leggen waarom ik dat nou vond. Maar het komt omdat ze zo verschrikkelijk veel herhaalt, dingen uitlegt die allang duidelijk zijn, ze regelmatig ongelofelijk tegenstrijdig is en haar prioriteiten soms ongelofelijk verkeerd ligt. Het is menselijk en tegelijkertijd wel het soort mens dat ik niet kan uitstaan. Ze wordt letterlijk iedere keer als ze bloedijzers ziet weer woest om de reden waarom ze er liggen en voor de mensen die ze het hardst nodig hebben - wat echt wel kan, maar met zo vaak als dat zij ermee in aanraking komt, wordt het ook weer iedere keer herhaalt. Zelfde verhaal met Roan. Iedere keer dat ze hem ziet of zijn naam hoort - en soms zelfs als ze zijn naam niet ziet of hoort - wordt er weer benadrukt hoe verliefd ze wel niet op hem is - en door het einde snap je niet eens goed waarom dat zo vaak werd herhaald. En dat ze zelfs aan hem en zijn gebaar (hoe weet ze überhaupt zo zeker dat het voor haar bedoeld was? Er waren daar tientallen mensen!) denkt terwijl haar dierbare bijna sterft vind ik echt ongelofelijk bizar en te onwerkelijk. Met minder herhaling en meer show it, don’t tell had het zoveel beter gevoeld, zoveel echter en was het einde ook veel heftiger in dat opzicht.

Ook het gedeelte met Liam vond ik ongeloofwaardig. Hij zou zo ongelofelijk kil moeten zijn, maar iedere keer als ze met elkaar spraken, leek hij totaal niet zo kil en afstandelijk. Het was zo duidelijk dat hij bij haar gewoon niet die jongen was die zij wel steeds van hem maakte en ik werd er zó gek van. Jules was echt een eigenwijs kind, wilde het niet zien en niet luisteren en dat gaf me echt het gevoel dat de schrijfster gewoon wanhopig haar best deed om de lezer dat gevoel te geven om het einde extra verrassend over te laten komen, ook al was het duidelijk dat het niet klopte.

Het maakte het begin tot een net niet situatie: Jules was net niet realistisch genoeg, de verhaallijn (zeker de kleine details) klopten net niet met wat er gezegd werd en was er gebeurde, de verstandsverhoudingen tussen alle mensen klopten net niet; gewoon niks maakte het écht realistisch.

En toch had het iets. Iets waardoor ik telkens door wilde blijven lezen, zelfs met al die irritaties, en ik het gewoon niet weg kon leggen. Jules had iets; haar verlangen zorgde ervoor dat je zelf ook meer wilde weten, alles wilde weten. Heel subtiel weet het verhaal je in zijn greep te nemen en je beseft het pas als je het probeert weg te leggen.

Ik was bang teleurgesteld te worden met het einde, maar niets is minder waar. Ik dacht, nee, was ervan overtuigd dat ik het ontrafeld had en met sommige dingen zat ik ook echt goed, maar het grootste geheim was ook voor mij een totale mindf*ck. Ik had er nooit aan gedacht, het was niet eens in me opgekomen die weg in te slaan. Het was zo geniaal bedacht dat ik het laatste gedeelte in een ruk uitlas en niet kan wachten op de rest. Ik wil hier nog zoveel meer over zeggen, maar ik ben nog steeds perplex en wil ook niet te veel gaan spoilen.

Het einde is absoluut de reden dat ik dit vier sterren geef en het toch iedereen wil aanraden. Als je net zoals ik irritaties heb, sla je erdoorheen want de schrijfster maakt het goed. Jules is nog steeds irritant, maar het verhaal zelf zal het uiteindelijk goedmaken.