Volledig onzichtbaar of toch een succes voor een niet-fan?

Allereerst wil ik wel even mededelen dat ik nog nooit eerder een fanfictie heb gelezen en totaal géén fan ben van One Direction. Oftewel, ik kan bijna niet verder van de doelgroep afzitten dan dat ik nu zit. Of ik, nu ik van mijn fanfictie-maagdelijkheid af ben, hier ook echt van ben gaan houden is echter nog de grote vraag.

Een ding was zeker: de nieuwe cover trok me al meteen aan. Hij is simpel en dat maakt hem zowel volwassener dan de eerste naar mijn mening als toegankelijker voor een breder publiek. Het feit dat het alleen een silhouet is van Niall met dat kleine paarse gedachtenwolkje in zijn hoofd, geeft het zelfs ietwat mysterieus. Oftewel, ik voelde de leesfreak in mij al gillen om te beginnen met lezen.

Heel eerlijk? In het begin voelde ik die leeshormonen al snel een stuk rustiger worden. Niet omdat het verhaal slecht geschreven is, maar de verhaallijn was niet... speciaal. Sarah doet een wens, Niall staat in haar kamer en al verrassend snel hebben ze in de gaten hoe het zit en hebben ze de situatie én elkaar geaccepteerd, lijken ze zelfs al aardig goede vrienden. Al snel merk je al dat Sarah wel érg op de onzichtbare Ierse geest gesteld raakt en hij ook op haar. Volledig cliché liefdesverhaal met als enige originaliteit dat de jongen een geest is dus?

Een, twee, nou nee.

Toen kwam de verrassing. De deze-schrijfster-heeft-veel-beter-over-het-verhaal-nagedacht-dan-verwacht-verrassing. Want ja, leuk dat de Ierse cutie van One Direction een geest is geworden, maar hoe wordt hij dan weer zichtbaar? Wat gebeurd er eigenlijk überhaupt met mensen die plotseling veranderen naar een geest? En daar, mijn beste lezers, komt ineens de kracht van fantasy. Een geest zijn is helemaal zo'n rustig leventje nog niet en dat laat dit verhaal heel goed naar voren komen. Sarah en Niall komen terecht in een wereld waarbij er zoveel meer bestaat dan het simpele leven of dood.
Eerlijk? Toen voor het eerst duidelijk werd dat fantasy een grotere rol kreeg dan ik had gedacht, was ik ietwat sceptisch. Ik was bang dat het genreverschil een gevoel zou creëren alsof je twee totaal verschillende verhalen las, maar de manier waarop de "Nevelwereld" in de wereld zoals we hem kennen is verweven, is zo precies dat het uiteindelijk alleen maar aanvoelt als één goed doordachte wereld. En uiteindelijk dat einde, oo, dat einde ♥

Maar zoals ik al zei, zeker aan het begin voelde ik geen groot enthousiasme om verder te lezen. De grootste reden daarvoor is denk ik toch de manier waarop Sarah en Niall zijn neergezet.
Sarah is klein, enigszins naïef en verlegen - zeker als het om de liefde gaat - , is nogal onhandig, een grote mond waar nodig en toch een klein hartje. Haar leven is redelijk normaal met haar jongere broertje die zich vaak toch wat ouder gedraagt (al moet ik toegeven daar wat gemixte gevoelens over te hebben, want ik vond hem vaak toch wel naar zijn leeftijd gedragen), twee lieve ouders en een jongen én meisje die samen haar beste vriendengroepje compleet maken. Het was allemaal zo simpel en eenvoudig. Dat is uiteraard niet verkeerd, maar voor mijn gevoel was het wat tweedimensionaal. Ik miste nog iets speciaals; een eigenschap of karaktertrekje waardoor ik écht wist wie Sarah nu was en waar ze voor stond. En ik denk dat doordat ik dat miste, ik niet zo'n band met haar kon creëren als dat ik wilde - zelfs een beetje nodig was om echt ín het verhaal te zitten.

Niall aan de andere kant, vond ik echt een schatje. Ik heb dus echt géén kennis van One Direction en zou ook oprecht níét weten hoe Niall in het echt is, maar hij voelde (zeker gezien de absurde situatie) een stuk realistisch. Oké, hij had inderdaad wel echt geen enkele slechte kant en dat terwijl iedereen dat heeft, maar vreemd genoeg heb ik het ook voor geen goud gemist. Hij kwam zo puur over, dat ik eigenlijk gewoon verwacht dat de echte Niall ook zo is. Het enige wat ik wel vreemd vond was het feit dat hij direct al zo vriendelijk-richting-flirty met Sarah omgaat. Hij raakt haar al helemaal in het begin van het verhaal redelijk vaak aan en plaagt haar ook veel. Nu weet ik wel dat sommige mensen nu eenmaal zo zijn, maar daardoor krijg je veel sneller het gevoel van "Oo, dat wordt dus zo'n happy end liefdesverhaal, natúúrlijk.". Als hij in het begin toch wat huiveriger en zelfs sceptischer tegenover Sarah was geweest, had het verhaal net iets unieker en intiemer geweest, denk ik. Maar zoals ik al zei, voor de rest vond ik Niall echt om op te vreten.

Dus, heeft dit verhaal ervoor gezorgd dat ik mijn lezershart wil openen voor fanfictions?

Ja en nee.

Ja, door het feit dat ondanks dat het in het begin wel heel cliché leek te worden, het mij toch nog heeft kunnen verrassen. Door de vlotte leesstijl van Mira en de manier waarop alles zo goed in elkaar lijkt te passen, werd het een verhaal dat ik maar door wilde blijven lezen (wat helaas niet kon, aangezien ik alleen in de bus de tijd had te kunnen lezen en ik moeilijk bij de eindstop kon blijven zitten, ugh). En dat einde heeft er helemaal voor gezorgd dat ik dit boek echt heb omarmt.

Nee, omdat ik weet dat wat Mira heeft neergezet, ik niet altijd zal kunnen krijgen, helaas. Waar deze schrijfster zorgt voor kleine cadeautjes in de vorm van een Nevelwereld en alles wat daarbij hoort, besef ik me maar al te goed dat haar mooie fantasie ook echt alleen van haar is. Maar ik ben zeer blij het te hebben mogen ontvangen in ruil voor deze recensie, want uiteindelijk had ik het toch niet willen missen.