Draken, was dat de goede verandering?

Julie Kagawa had mij volledig bij the Iron Fey serie en ook het eerste deel van Blood of Eden vond ik fantastisch op zijn eigen manier. Je kan wel raden hoe enthousiast ik dus werd toen ik dit boek in ons lokale biebje zag staan.

Draken; een onderwerp dat toch niet vaak geheel centraal staat in een boek. Vaak is het maar een mythe in het verhaal of een bij-personage die toevallig in dat kan veranderen. Hier was de bloody hoofdpersoon gewoon een freaking draak, hoe tof is dat?

Minder dan ik had verwacht van deze normaal zo ijzersterke schrijfster, was tot mijn eigen teleurstelling het antwoord erop. Misschien waren het mijn torenhoge verwachtingen, maar mijn ogen opende zich en ineens leek Kagawa niet zo onbereikbaar meer qua schrijfstijl.

Het begon al met de hoofdpersoon Ember Hill. Ik begreep volledig waarom ze zo wanhopig graag naar de menselijke wereld wilde, maar eerlijk gezegd vond ik haar in het begin eerder irritant kinderlijk en zelfs wat cliché overkomen. Amper luister, gewoon doen en niet nadenken, waardoor je gelijk al het gevoel kreeg dat ze nog een gevaar zou vormen voor de tweede fase van haar opleiding. Uiteraard weet je dat eigenlijk wel al, maar ik kreeg het gevoel alsof de nadruk er iets té op was gelegd.
Echter, tot mijn verrukking, veranderde dat toen het verhaal vorderde. Ze werd volwassener naarmate ze meer in de wereld van de mensen raakte en, ondanks dat het kinderlijke enthousiasme en nieuwsgierigheid erin bleef, kon ik haar meer en meer gaan omarmen- zélfs van dat gedeelte gaan houden.

Dan is er nog Garret. En eerlijk gezegd had hij mijn hart wel meteen al gestolen. Op zeer jonge leeftijd zijn ouders en zusje vermoord door een draak en door St.-Joris opgevangen en getraind om een drakendoder te worden. Uiteraard (clichés moeten er toch een beetje in zitten) is hij "de Perfecte Soldaat" en bijna een levende legende te noemen in zijn eigen vak. Máár - en dan komen we bij het gedeelte waarom ik hem meteen mocht - hij is er alles behalve arrogant over. Op sommige momenten leek hij nog eerder op die ene stille jongen met zijn perfecte cijfers waarvan iedereen in de klas hem wel oké vind. Leeft voor zijn training en heeft eigenlijk daardoor verre van een normaal social life gehad. Als hij dan ook met zijn collega in de normale wereld komt om de vrouwendraak te vinden, is hij daar alles behalve op zijn gemak. Garret is niet zo'n cliché en socially awkward; je merkt gewoon dat dit alles nieuw voor hem is en dat siert de jongen.

Dan heb je nog de rebeldraak Riley. Kagawa staat toch wel een beetje bekend om de driehoeksverhoudingen in haar verhalen en tot mijn grote spijt was dat ook hier weer het geval. Erger nog: in mijn ogen verpestte het een deel van het verhaal. Terwijl de schattige liefde voor Garret steeds meer groeit, komt uiteraard de complete tegenpool van die schat en ja hoor, ook voor zijn charmes valt onze Ember. Het irriteerde mij meer dan moest en vond het zelfs een onnodig stuk om zo net iets meer drama te creëren. Ook toen je uiteindelijk een kijkje mocht nemen uit de pov van Riley (wat in míjn ogen nogal random kwam), had ik het gevoel dat dit meer opvul-hoofdstukjes waren dan dat het écht waarde had voor het boek. En dat was erg zonde.
Noemenswaardig is nog wel dat ondanks dat ik echt niet hou van driehoeksverhoudingen, ik het knap vond hoe Kagawa in die stukje de duidelijke lijn zetten tussen mens en draak. Terwijl haar menselijke kant namelijk helemaal dol is op Garret, moet haar innerlijke draak juist niks van hem hebben en voelt veel meer voor Riley. Toegegeven, ze speelde mooi met het feit dat ze niet écht een mens is en dat ook nooit zal worden, hoe dicht ze er qua gevoelens ook bij komt.

Dan heb je nog de Talon en St.-Joris, de twee werelden en aardsvijanden van elkaar. Zeker in het begin vond ik dat vooral over Talon erg weinig werd gezegd. Ik wilde meer informatie over die wereld, niet alleen dat alles al was uitgestippeld! Een toch nieuwe wereld verzinnen is knap, waarom het dan bijna alleen maar hebben over het strand?
Verbazingwekkend (en ja, weer tot mijn irritatie) werd het feit dat Ember en Dante draken zijn en Garret een soldaat uit de Orde van St.-Joris ontzettend vaak benoemd. Voor mijn gevoel werd het om de bladzijde weer herhaald- alsof je het überhaupt zou vergeten. Na een tijdje wist ik het wel en rolde net niet met mijn ogen als het alweer werd benoemd. Gelukkig werd ook dit naarmate het verhaal vorderde minder.

Desondanks mijn kritiek heb ik toch wel weer genoten van dit verhaal. Zeker richting het einde wordt het écht spannend, zijn de schattige momenten tussen Garret en Ember zálig, is de humor die Kagawa erin heeft gestopt tot zeker minimaal een glimlach-waardig en lees je het toch in een rap tempo uit. Dus ja, ik raad het tóch aan en ben eigenlijk wel benieuwd naar de rest van de serie.