Mijn hart wil meer!

Mijn hoofd ook. Mijn gedachten toen ik op mijn e-reader de laatste pagina wegklikte van Het 'Hof van Doorns en Rozen' waren maar heel kort bij het vliegveld waar ik dat moment mij bevond. Mijn vliegtuig had vertraging dus snel zocht ik in mijn reader naar het volgende boek.

Van Belle & het beest qua 'hervertelling' in deel 1, pakken we nu heel losjes het verhaal van Persephone en Hades mee. Persephone werd ontvoerd door Hades en bij teruggeven aan haar moeder Demeter werd zij vervloekt door het laatste avondmaal wat ze van Hades bij hem moest eten. Hierop moest zij voor elk pitje uit de granaatappels een maand bij Hades doorbrengen. Rings a bell? Ja! Die afspraak maakten Rhys en Feyre ook in het eerste boek. En naar mijn verwachting voor ik ging lezen zal deze afspraak ook voldaan worden in het tweede boek.

- “I was his and he was mine, and we were the beginning and middle and end. We were a song that had been sung from the very first ember of light in the world.” -

Een kleine recap naar het eerste boek:
We eindigden vorig boek met de terugkeer van Feyre en Tamlin naar het Lente-hof. Feyre (Cursebreaker), inmiddels zelf High Fae, heeft Prythian verlost van Amarantha, de koningin welke een vloek op Tamlin en zijn court had gelegd. (De maskers uit boek 1 o.a.). Feyre is in rouw, want hoewel ze nu onsterfelijk is kan ze met haar hart niet vergeten dat ze anderen heeft moeten doden om Tamlin te redden. Dit had ze overigens niet gekund zonder Rhysand ( <3 ) in wiens Nachthof ze in ruil voor zijn hulp maandelijks een week moet wonen. (Och, dat vind ik als lezer niet erg natuurlijk, ik lees graag verder hoe Rhysand en Feyre met elkaar om gaan!)

Het eerste deel van het boek vond ik leuk, maar niet zo leuk als het tweede deel. In het eerste deel worstelt Feyre met wie ze is en vooral met wat ze is geworden. Het tweede deel heeft meer actie. Tamlin, mannelijke interesse van Feyre vond ik steeds vervelender worden en intussen zat ik mij al flink te ergeren aan het boek. Het is dat het fijn geschreven is, maar dat een personage je zo kan irriteren, bah. Wat dat betreft heeft Maas dat goed voor elkaar, dat je je echt tegen een personage kan keren. Ik kon niet wachten tot Feyre hem een stoot in zijn ballen oid zou geven.

Intussen werkt Maas in het tweede deel naar een climax toe. Ze brengt op een goede manier twee werelden samen en overschrijdt misschien zelfs wel een enkele ethische grens. Op dat moment weet je het zeker, was je eerder nog team Tamlin, dan ben je dat halverwege boek twee echt niet meer. Een soort opluchting maakte zich meester van me in het tweede deel van het boek. Maas neemt je hier mee de rest van de wereld over en dat omschrijft ze prachtig, het kost weinig moeite om het voor je te zien.

En eerlijk is eerlijk, ik vond dit boek erg goed, het plot was complex maar las ondanks dat als een trein. Ik begrijp niet waarom sommige lezers dit onder YA of NA scharen. Maas heeft met dit tweede deel bewezen dat ze heel goed een high-fantasy kan schrijven.

Deel één vond ik net wat leuker, maar ik keek heel erg uit naar deel drie. Want oeh, hoe hard zou het verder gaan.. snel verder lezen!