Een meisje is als een kruik: wie haar breekt, moet haar houden.

Dat is het motto waar de moeder van Oliva Denaro (anagram van Viola Ardone, de schrijfster) haar dochters mee opvoedt. Waar zoon Cosimino vrij is om te gaan en staan waar hij wilt wordt Oliva binnen gehouden zodra haar maanstonden zijn begonnen. Haar moeder is gebrandt op een goed gearrangeerd huwelijk - niet zoals Olivas zus die gedwongen is tot trouwen na een schandaal. Oliva zelf wil juist meer zijn zoals haar broer en vader. Wanneer een dorpsgenoot gebrandt is om Oliva tot zijn vrouw te maken en bereid is niet over lijken te gaan daarvoor moet Oliva voor zichzelf opkomen en de scherven van haar leven aan elkaar zien te lijmen.

Ardone weet een heel helder beeld op te roepen als het gaat om Sicilië in de jaren zestig. Een Sicilië waar eerwraak en uithuwelijken nog heel gewoon zijn. Waar mannen met misdrijven wegkomen en vrouwen alles maar moeten slikken. Waar het communisme net in opkomst is. En waar Oliva te maken krijgt met schaamte en deze moet doorbreken.

Het boek is opgedeeld in een aantal delen. Het eerste deel is zwaar - je ziet Oliva van een slim meisje met geheimen voor haar moeder (tijdschriften!) groeien naar een jonge vrouw die in haar lot rondom het huwelijk met haar blinde verloofde gaat berusten. Tot een vrouw die na een ingrijpende gebeurtenis voor zichzelf opkomt en zich sterk houdt en losmaakt van haar moeder. Het laatste deel wisselt van perspectief tussen Oliva en haar vader en reflecteren terug op de gebeurtenissen vanuit het heden en laat het einde zien voor alle personages in het boek die op hun eigen manier met het verleden hebben afgerekend. Een sterk einde voor een bijzonder boek waar je met regelmaat je wenkbrauwen bij optrekt. Hoewel het pas één a twee generaties geleden is voelt het beklemmende Sicilië voor vrouwen al zo ver weg.