Een subliem einde van een geweldige trilogie

In dit derde en daarmee slotdeel van de trilogie rondom Thomas Cromwell gaat Hilary Mantel verder waar ze bij boek twee eindigde.

Het is mei 1536, Anne Boleyn heeft haar hoofd verloren op het hakblok door een beul die over is gekomen uit Frankrijk. Het leven aan het hof wordt weer opgepakt en Thomas Cromwell ziet zichzelf steeds meer en meer verwikkelt raken met de uitvoerende macht. Henry zit in zijn zak. Maar komt hoogmoed voor de val?

Wat kunnen we nog zeggen over de schrijfstijl van Mantel na de eerste twee boeken? Eerder schreef ik al dat Mantel meesterlijk en zeer visueel schrijft. Dat herhaalt ze zeker in dit derde boek over Thomas Cromwell. Tegelijkertijd houdt ze ook hier de symboliek en details groots aanwezig en brengt daarmee het verhaal tot leven. Tel daarbij wederom een stukje humor op die zware momenten in het boek ondersteunt en je hebt opnieuw een meesterwerk met een nominatie voor de Man Booker Prize in je handen.

Ook in dit derde deel zie je de personages groeien én ondanks dat je, als je kennis hebt van de tijdsperiode, weet hoe het afloopt sla je toch met spanning elke bladzijde om: benieuwd naar wat er nu weer gaat gebeuren.

Vooral Cromwell zelf maakt een grote verandering door in dit boek. Je merkt dat de macht hem langzaamaan boven het hoofd uitstijgt. Hij heeft zijn familie op de goede plaatsen zitten maar zelf niet alles meer voor elkaar lijkt te krijgen. En daarmee stevent hij onmiskenbaar af op het einde wat de kenner al weet wat er aan zit te komen.

En hoewel het 1400 pagina's zijn weet Mantel je van begin tot einde geboeid te houden en sluit daarmee haar trilogie af met een kroontje.