Vermakelijk maar wel een typisch tweede deel

Auteur Shelby Mahurin groeide op op een boerderij in Indiana, Amerika. Op de boerderij werd haar fantasy geprikkeld: ze speelde dat de koeien draken waren en simpele stokken werden omgetoverd tot toverstaf. Op latere leeftijd verruilde ze deze toverstafjes voor pen en papier en haar carrière als schrijfster was begonnen. In 2020 debuteerde ze in Nederland met het boek Heks & jager waarin we kennismaakten met de witte heks Louise, Lou le Blanc en haar onverwachtse partner Reid Diggory de chasseur ('heksenjager'). En nu, in de zomer van 2021, keren we terug naar de wereld van Lou en Reid in Bloed & honing. De vertaling is verzorgd door Marjolein Meinderts.

Bloed & honing gaat verder waar Heks & jager eindigde. Lou en Reid zijn op de vlucht voor de witte heksen uit het chateau waar de witte heksen hun thuisbasis hebben. Samen met hun vrienden gaan ze op zoek naar meer bondgenoten om een vuist te kunnen maken tegen de leider van de witte heksen. Deze leider, Morgane, heeft het gemunt op Lou en Reid. Net als in het eerste boek bestaat er in Cesarine en omgeving nog steeds een enorm wantrouwen tegen heksen. Vanuit de kerk wordt er actief gejaagd op de heksen om ze op de brandstapel te zetten onder het toeziend oog van het volk en de koning. Lou en Reid willen graag de koning overtuigen zich aan te sluiten bij hun bondgenootschap, maar of dat gaat lukken?

Het tempo van een groot deel van het boek ligt laag waardoor het voor de lezer lastiger blijft de aandacht er goed bij te houden. Het eerste deel verdiept vooral de relatie tussen Lou en Reid en alle problemen die ze tegenkomen bij het elkaar beter leren kennen. Omdat het tempo laag ligt voelt het aan alsof het te lang duurt voor er daadwerkelijk dingen gebeuren waardoor het boek last krijgt van het tweededeel-syndroom: het voelt aan als opvulling tussen twee boeken die nodig is om de andere twee niet te uitgebreid te laten zijn. In het laatste stuk van het boek gebeurt er juist heel veel waardoor het wat afgeraffeld aanvoelt.

Het sterke punt van Bloed & honing is niet het plot, want dat gaat gaat eigenlijk nergens naartoe. Het sterke punt ligt hem met name in de personages en de uitdieping hieromheen. Niet alleen worden Lou en Reid als hoofdpersonen meer uitgediept maar ook de belangrijkste bijpersonages delen stuk voor stuk een deel van hun achtergrond en motivatie om Lou en Reid te helpen.

Ondanks de ontwikkeling van de personages is Bloed & honing wel een typisch tweede boek in de trilogie, het is leuk om te lezen maar er gebeurt eigenlijk net te weinig om niet aan te voelen als slechts een overbrugging tussen het eerste en laatste deel van een trilogie.