Warrige YA

Dankzij Hebban mocht ik meedoen met deze leesclub over een spionnenteam met jongeren. De achterflap klonk spannend en ik was erg benieuwd naar wat het boek zou brengen.

Helaas was het geen boek voor mij. Ik verwachtte een origineel, spannend YA boek maar dat is niet wat ik kreeg. Het was een erg dun boek waarin de personages geen ontwikkeling doormaakten. Het was veel te kort om de personages goed te leren kennen, waardoor ik geen echte connectie met ze had. Ook de plot was erg warrig en onduidelijk.

Het boek was vrij ongeloofwaardig door de James Bond/Totally Spies achtige gadgets. Ook het feit dat jongeren in een spionnenteam zitten is moeilijk om geloofwaardig over te brengen en dat lukt ook niet helemaal.

Een pluspunt vond ik wel dat het spionnenteam bestaat uit mensen met een handicap. Dit laat zien dat ze ondanks die handicap net zo goed of zelfs beter dan 'gewone' jongeren zijn. Waarom Marcus dan bij hun team komt snap ik niet helemaal, aangezien hij wel talent heeft maar geen handicap als enige van alle leden.

Over Marcus gesproken: hij was één van de hoofdpersonages, maar ik stoorde mij enorm aan hem. Natuurlijk hoeven hoofdpersonages geen heiligen te zijn en is het juist goed als ze zwakke punten hebben. Maar het is wel belangrijk dat je de hoofdpersonen mag, en Marcus is niet 'likeable'. Hij heeft een denigrerende houding jegens gehandicapten en noemt ze zelfs een stelletje debielen en dat hij er geen zin in heeft om naar zo'n school te gaan. Pas wanneer hij de coole gadgets ziet van de school en dat die 'gehandicapten' hem kunnen verslaan in bijvoorbeeld zwemmen, pas DAN past hij zijn mening een beetje aan. Nou, die jongen hoef ik niet tegen te komen haha.

Al met al was het een tamelijk matig boek met een warrig plot en personages en thema's die niet goed worden uitgewerkt. Maar het is wel super dat gehandicapte jongeren een platform krijgen. Hopelijk geeft het vervolg meer duidelijkheid en wordt alles beter uitgewerkt, maar ik denk niet dat ik hem ga lezen.