een adoptieroman met aandacht voor alle kanten van het verhaal

Een Colombiaanse Isabel wordt mishandeld door haar man waardoor ze moet vluchten, ze is in verwachting en komt voor de moeilijkste keuze uit haar leven te staan. Ze kiest er uiteindelijk voor om haar kindje af te staan ter adoptie. Als Carmen, de dochter van Isabel, wordt geadopteerd door het Nederlandse echtpaar Karin en Henk Koelewijn. Alles lijkt goed te verlopen hoewel Carmen erg bang is dat ze alleen gelaten wordt en erg angstig kan zijn. Alleen zij voelt wat ze voelt en dat komt ook duidelijk in dit verhaal naar voren. Als Carmen een paar jaar in Nederland woont zijn er vergevorderde plannen om een broertje/zusje te adopteren uit Colombia maar dit gaat niet door. Karin blijkt onverwacht toch zwanger te zijn. Dat versterkt bij Carmen het gevoel van niet gewenst zijn, misschien doen ze haar nu wel weg en zullen ze net zoveel van haar houden als van het baby’tje uit de buik van mama?
Carmen is dol op haar broertje en hij op haar, het leven gaat verder en Carmen groeit op. De puberteit is een erg moeilijke periode voor haar en ze loopt weg van huis, ze komt in ernstige problemen en als alles mis lijkt te gaan komt er hulp uit onverwachte hoek.

Met een dubbel gevoel las ik het verhaal van Carmen, eerst het verhaal van haar geboortemoeder dat uitgebreid aan de orde komt en daarna het verhaal van haar adoptieouders. Ik vond wel dat het daar iets scheef zat want ook adoptieouders hebben een heel proces doorstaan voor ze hun kind in hun armen sluiten. Hoe weet ik dat? Dat weet ik omdat ik zelf adoptiemoeder ben. Het verhaal van de ontwikkeling van Carmen in het gezin Koelewijn is heel mooi en op sommige punten herkenbaar om te lezen, de gevoelens van Carmen en haar ouders komen ruimschoots aan bod. Dat maakt het scheve gevoel van het begin meer dan goed. Met name de relatie tussen Karin en Carmen is best pittig, Carmen kan best hard uit de hoek komen en haar moeder afwijzen.
Een simpele domme reactie van een andere moeder op school geeft denk ik bij veel adoptieouders een punt van herkenbaarheid. Karin en Henk komen erg voorzichtig over als ouders die alles goed overdenken en ze proberen zich zoveel mogelijk in Carmen te verplaatsen. Behalve als een tweede adoptie niet doorgaat in verband met de zwangerschap van Karin. Ik ben niet verbaasd dat dit later weer terugkomt tijdens een boze bui van Carmen.
Zo zijn er meerdere dingen die herkenbaar zijn en ik vond het erg moeilijk om het als een roman te lezen in plaats van mezelf in alles te verplaatsen.
Nadat ik het boek even weggelegd had en weer opgepakt ging dat beter. Tot het moment dat Carmen naar Karin belt als ze in Colombia is…..dat was erg emotioneel!
Het verhaal van Carmen is een heftig verhaal, het gaat goed mis. Besef wel dat het een verhaal is, er zijn ook situaties waarbij het niet zo uit de hand loopt en dat je je niet af hoeft te laten schrikken. Het gaat ook heel vaak goed of beter. Het feit dat je als lezer eerst het verhaal van Isabel, de geboortemoeder, leest maakt dat je bepaalde reacties van Carmen in kunt vullen als gevolg van….dat is in de praktijk lang niet altijd zo, veel vaker is er niets bekend van de geboortemoeder en de zwangerschap en is het heel vaak gokken naar waar bepaald gedrag vandaan komt. Is het door de adoptie of hoort het bij de fase waar het kind in zit? Puberteit of hechtingsstoornis?? Dat zijn vragen die adoptieouders bezig houden. Wat ik wel mooi vind is dat je door dit verhaal ziet hoe ervaringen tijdens zwangerschap en voor de adoptie invloed hebben op het kind, hoe jong of hoe oud het kind ook is als de adoptie plaatsvindt.
Conclusie: een aangrijpend verhaal, vooral als je er middenin zit, meeslepende schrijfstijl en ik wacht echt op een vervolg omdat ik me door de schrijfstijl van Arie de Ruiter zo verbonden voel met de hoofdpersonen uit dit boek. Een topper!