Lezersrecensie
Een compleet ontwrichte maatschappij.
Soms overtreft de realiteit ruimschoots de fictie.
Zo ook in deze roman. (gebaseerd op feiten)
In 1940 besluit een eenvoudige man, die in het noorden van Berlijn woont, en wiens zoon is gesneuveld, om in actie te komen tegen het naziregime. Hij begint kaarten te schrijven, moeizaam, want hij is het schrijven niet gewend.
Elke zondag schrijft hij één of twee kaarten en gaat hij ze ergens deponeren. Zijn vrouw gaat mee.
Hij hoopt dat de kaarten worden doorgegeven en dat zo het verzet zal groeien tegen de nazi's, die de hele maatschappij verzieken. Overal hangt er een sfeer van achterdocht, verraad en geweld.
Commissaris Escherich wordt door de Gestapo aangesteld om de “kaartenlegger” (volksvijand) op te sporen.
De kaarten worden helemaal niet doorgegeven, maar worden bijna allemaal meteen afgeleverd op het hoofdkwartier van de Gestapo. Zo angstig is de Berlijnse bevolking.
De commissaris hangt een stratenplan van de stad aan de muur en prikt vlaggetjes op de plaatsen waar een kaart werd gevonden.
Het duurt heel lang voor hij de dader vindt. Het stratenplan staat vol met vlaggetjes.
Nu denk je, als lezer, dat het toch onmogelijk is dat de Gestapo zich met zulke dingen bezighield.
Maar het is echt gebeurd.
Fallada kreeg het dossier in handen. In het boek staat achteraan uitleg over het onderzoek door de Gestapo, en zelfs foto's van de geschreven kaarten.
Het e-book telt 644 blzn..!
Het is een interessant verhaal, maar soms is het te veel, ... en te gedetailleerd, veel randverhalen, die wat korter hadden gekund.
Gelukkig wel geschreven in een soepele, aantrekkelijke stijl.
Dat de Gestapo voor niets terugdeinsde, weten we inmiddels wel uit de talloze films en boeken die erover geschreven zijn, maar dat de gewone Duitse mensen er zelf ook zo bekaaid afkwamen, na jaren trouwe dienst aan het land, vind ik extra schokkend.
Wikipedia:
Otto en Elise Hampel.
Tussen september 1940 en einde september 1942 schreven ze meer dan 200 postkaarten met anti-nazileuzen die ze verspreidden in traphallen in openbare gebouwen. Ze riepen de mensen op om zich tegen de Nationalsozialisten te kanten en deelname aan de oorlog te weigeren om zo het regime van Adolf Hitler omver te werpen. Het echtpaar werd op 20 oktober 1942 gearresteerd door de Gestapo.
Zo ook in deze roman. (gebaseerd op feiten)
In 1940 besluit een eenvoudige man, die in het noorden van Berlijn woont, en wiens zoon is gesneuveld, om in actie te komen tegen het naziregime. Hij begint kaarten te schrijven, moeizaam, want hij is het schrijven niet gewend.
Elke zondag schrijft hij één of twee kaarten en gaat hij ze ergens deponeren. Zijn vrouw gaat mee.
Hij hoopt dat de kaarten worden doorgegeven en dat zo het verzet zal groeien tegen de nazi's, die de hele maatschappij verzieken. Overal hangt er een sfeer van achterdocht, verraad en geweld.
Commissaris Escherich wordt door de Gestapo aangesteld om de “kaartenlegger” (volksvijand) op te sporen.
De kaarten worden helemaal niet doorgegeven, maar worden bijna allemaal meteen afgeleverd op het hoofdkwartier van de Gestapo. Zo angstig is de Berlijnse bevolking.
De commissaris hangt een stratenplan van de stad aan de muur en prikt vlaggetjes op de plaatsen waar een kaart werd gevonden.
Het duurt heel lang voor hij de dader vindt. Het stratenplan staat vol met vlaggetjes.
Nu denk je, als lezer, dat het toch onmogelijk is dat de Gestapo zich met zulke dingen bezighield.
Maar het is echt gebeurd.
Fallada kreeg het dossier in handen. In het boek staat achteraan uitleg over het onderzoek door de Gestapo, en zelfs foto's van de geschreven kaarten.
Het e-book telt 644 blzn..!
Het is een interessant verhaal, maar soms is het te veel, ... en te gedetailleerd, veel randverhalen, die wat korter hadden gekund.
Gelukkig wel geschreven in een soepele, aantrekkelijke stijl.
Dat de Gestapo voor niets terugdeinsde, weten we inmiddels wel uit de talloze films en boeken die erover geschreven zijn, maar dat de gewone Duitse mensen er zelf ook zo bekaaid afkwamen, na jaren trouwe dienst aan het land, vind ik extra schokkend.
Wikipedia:
Otto en Elise Hampel.
Tussen september 1940 en einde september 1942 schreven ze meer dan 200 postkaarten met anti-nazileuzen die ze verspreidden in traphallen in openbare gebouwen. Ze riepen de mensen op om zich tegen de Nationalsozialisten te kanten en deelname aan de oorlog te weigeren om zo het regime van Adolf Hitler omver te werpen. Het echtpaar werd op 20 oktober 1942 gearresteerd door de Gestapo.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Els Lens
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
