Een apart verhaal

Ik heb dit verhaal - 165 pagina's inclusief voorwoord en nawoord door de schrijver - in bijna één keer gelezen.
Het is wondermooi in zijn eenvoud en proza. Maar ik vrees dat de schrijver gelijk heeft en dat vele, dit niets gaan vinden. Maar niet getreurd, er zijn wel degelijk mensen - zoals ik - die van zulk een verhaal kunnen genieten. Ik snij ook altijd mijn pistolet (voor de Nederlanders, dat is dat 'broodje' dat jullie bakker niet bakt op zondag) op dezelfde manier open en het deksel van het botervlootje of vierkantig/rechthoekig potje salade, moet ook altijd op de juiste wijze dicht gedaan worden. Wie zich daar in herkend, weet wat ik bedoel en nee ik heb geen aandoening, maar wijk alleen wat af van de 'norm'. Het personage (er is er maar een, dus hoef ik niet te spreken van hoofdpersonage) in het boek, heeft dit in extreme vorm. Alles moet op de enige juiste plaats staan en op de enige juiste manier geplaatst worden. Je vraagt je bijna af of de schrijver in zijn familie/vriendenkring een autist heeft en al schrijvend probeert te achterhalen hoe zo iemand tegen de wereld aan kijkt en alles ervaart. Het feit dat ze constant tegen zichzelf praat of met zichzelf overlegt, zou je ook kunnen zien, als iemand wiens leefwereld niet verder reikt dan zijn persoonlijke perimeter, onafhankelijk of die persoon zich nu alleen in een ruimte bevindt, of in een kamer vol mensen. Dat er geen plot of dialogen zijn stoorde me niet. Ik heb genoten van de beschrijvingen, maar vooral meegeleefd met het personage. De wisselingen van stemmingen, het benoemen van alles, het gevoel constant keuzes te moeten maken. Het was me allemaal even mooi.
Ik was al fan van Patrick Rothfuss, maar kijk nu nog meer uit, naar zijn derde deel over Kvothe!