Waarom ik dit boek niet uit las.

Het boek begint vrij goed en leest aangenaam. Maar na deel één gingen we twintig jaar terug in de tijd, om daar dezelfde personages en verhalen tegen te komen. Blijkbaar moesten we dan nog twee maal twintig jaar teruggaan eer we bij de oorsprong van het verhaal waren. Sorry voor Rudy Morren, maar ik heb daar niets aan. Als ik het op voorhand had geweten, dan had ik het boek achterstevoren gelezen en had het waarschijnlijk goed beoordeeld. Ik heb geen probleem met een verhaal dat in twee verhaallijnen wordt verteld, waarvan een in het heden en een in het verleden, waarbij pas gaandeweg duidelijk wordt dat het een verhaal is. Maar lezen wat iemand nu doet - op basis van een voorbije leven - en dan telkens 20 jaar teruggaan om de vorige stap te ontdekken, kan mij echt niet blijven boeien, aangezien er al verteld is hoe het afloopt. Je heb ook veel te snel door dat alles draait rond het jongerentehuis en wat ze als kind meegemaakt hebben. Lees= ik heb te weinig reden om hetzelfde verhaal nog 3x opnieuw te lezen. PS Aangezien dit mijn kennismaken met Morren is, geef ik hem nog een herkansing en ga ik nog een van zijn andere boeken lezen.