Je moet het maar kunnen.

460 Bladzijden over een tijdspanne van amper 28 uur en toch een 'pageturner'. over Chinezen en Israëlieten die een robbertje uitvechten in Parijs. Na ruim 300 bladzijden weet je nog altijd niet wie nu de kat is en wie nu de muis. In beide kampen zijn er duidelijk meer strekkingen aanwezig en ook de invloed van de politiek op de actie is duidelijk merkbaar. Je moet als beginnend schrijver er maar in slagen om al deze ballen hoog te houden en vlot te laten rouleren. En dat doet Dov Alfon nu juist wonderbaarlijk. Je voelt gewoon hoe er langs alle kantjes aan touwen wordt getrokken tot de man/vrouw op de grond niet meer weet wie nu aan welk touwtje trekt en waarom. Hij slaagt er in om dit gevoel een stuk op de lezer over te brengen en dat maakt dit boek juist zo interessant. Ik kijk alvast uit naar zijn volgend roman en moest het met dezelfde hoofdpersonages zijn (Oriana & Abadi) dan zal ik dat absoluut niet erg vinden.