Wat een heerlijk boek!

In 1957 gaat de zeventienjarige Vincent van Zandt een uitwisseling aan met ‘Pop’ Curtis Ellis. Vincent gaat naar San Francisco in de kost bij de familie Ellis, Pop komt naar Nijmegen en zal bij de familie Van Zandt logeren. Vincent is een geboren tekenaar, zo’n jongen die je een potlood geeft en die daar niet meer van los komt. Min of meer per ongeluk belandt hij in de crew van Hitchcock, de crew die werkt aan de film Hotel Vertigo. De zogenaamde second unit, ofwel de klusjesmannen. Daar leert hij Lee kennen, Lee Jones, een meisje waarvoor hij valt als een blok. Zal hij ooit toenadering kunnen krijgen?
De familie Ellis, die een opvanghuis voor ontspoorde jongeren heeft opgericht, verhuist naar Santa Monica. Joanna, de zus van meneer Ellis, ontfermt zich over de jonge Vincent. Ze maakt zich zorgen. In plaats van naar Galileo High School te gaan, bezoekt hij het liefst The Chocolate Factory, een kweekvijver voor jonge mensen met dwarse ideeën. En Joanna: laat haar maar schuiven… Dan gaat het toch mis: Vincent wordt het land uitgezet.
Nu, na zo’n vijftig jaar, gaat hij terug. Hij logeert in Hotel Vertigo, het hotel waar toen de opnamen deels zijn gemaakt (in 1957 heette het nog The Empire). Hij haalt herinneringen op en heeft bovendien nog een schuld in te lossen. Zijn Rietje, de vrouw met wie hij zijn leven heeft gedeeld, is overleden. Op zoek naar Lee is hij nu. ’t Hart neemt de lezer heerlijk in de maling als Vincent Lee Jones vindt, de dame van de “Magical moments”. Magical moments indeed…
Als geen ander weet ’t Hart te schrijven alsof hij de zinnen uit zijn losse pols schudt. Daarnaast is het weinigen gegeven erotische scènes te schrijven. Die van ’t Hart kun je gerust lezen, sterker nog: op zeker moment zie je ernaar uit. En dan Rietje. Nauwelijks speelt ze een rol in het boek. Weinig woorden worden aan haar geweid, maar godallemachtig, wat heeft Vincent van zijn Rietje gehouden.
Hotel Vertigo is een heerlijk boek, dat ik veel eerder had moeten lezen.