Een dubieuze praktijk voor hulp aan suïcidale mensen

De Duitse schrijfster Juli Zeh debuteerde in 2001 met haar roman Adler und Engel (Adelaar en Engelen, Ambo|Anthos). Inmiddels zijn er zestien boeken van haar hand verschenen. Haar werk kenmerkt zich door een kritische houding ten aanzien van maatschappelijke ontwikkelingen. Daarbij kiest zij niet voor de makkelijke weg, maar stelt de lezer voor dilemma’s, zoals: kunnen nazi’s vriendelijke mensen zijn (in haar roman Über Menschen, 2021; de Nederlandse vertaling mist overigens met Over mensen de dubbele betekenis van de titel)? Ook in Lege harten (2018) stelt zij een lastig dilemma aan de kaak: wat is toelaatbaar om mensen met suïcidale te ondersteunen?

Britta is moeder van de zevenjarige Vera. Dat moederschap lukt haar maar ten dele. Veel liever stort zij zich op haar werk. Als zij door een samenloop van omstandigheden de homofiele Babak ontmoet, een Irakese vluchteling, raken zij geïnteresseerd in elkaars vastgelopen levens. Het duurt niet lang voordat zij samen een bedrijf beginnen: Die Brücke – Heilpraxis für Psychotherapie und angewandte Tiefenpsychologie, Self-Managing, Life-coaching, Ego-Polishing. De handige Babak schrijft een algoritme waarmee potentiële zelfmoordenaars worden opgespoord op het world-wide-web. Zij worden benaderd en hun wordt een gratis therapietraject aangeboden. In de meeste gevallen keren de patiënten terug naar de maatschappij en pakken hun leven weer op. Sommige mensen zijn echter niet te genezen waarna Die Brücke hen tegen betaling koppelt aan terroristische organisaties. Met dit verdienmodel is het bedrijf zeer succesvol al is het de vraag of de maatschappij daar nu wel zo mee gediend is. En dan zijn er ook nog eens kapers op de kust…

Met Lege harten zet Juli Zeh de lezer opnieuw voor het blok: wat te denken van Die Brücke (De Brug)? Mag je mensen die het leven niet meer zien zitten inzetten voor welke actie dan ook? Haar weergaloze stijl garandeert opnieuw een heerlijk verhaal met veel diepgang!