Intermenselijke dwaalwegen

“Charles Puut, een achterbaks sujet dat ooit een meisje heel dicht naar zich toe had gehaald om haar daarna als een hobby weer af te schaffen, arriveerde tegen zessen bij het pension.”

Met deze eerste zin word je direct De kegelwerper ingetrokken. Amsterdam jaren vijftig van de vorige eeuw. In pension Rembrandt, gelegen aan een Amsterdamse gracht, verblijft een ratjetoe aan artiesten. Zij treden op in meer of minder bekende theaters en cafés. Goochelaar Puut – “hij voelde als alle onoprechte mensen soms heel gauw een vluchtig berouw” – is gefascineerd door kegelwerper Peter Newton. Die moet echter niets van hem hebben. Op allerlei manieren probeert Puut diens affectie te winnen, wat hem slecht afgaat. Minna Bolyn, de hospita, kan het weinig schelen. Voor haar zijn alle pensiongasten even dierbaar.

“Minna Bolyn behoorde tot het slag mensen dat weet dat er geen indiscrete vragen bestaan, alleen indiscrete antwoorden.”

Zij observeert haar clientèle, biedt af en toe een luisterend oor, zorgt voor ontbijt. Zij accepteert iedereen, met diens/dier eigenaardigheden. Met de spanning tussen Puut en Newton bemoeit zij zich niet.
Bij Charles Puut groeit de verontwaardiging dat Newton hem niet serieus neemt, dat deze al zijn toenaderingen wegwuift en negeert. Daarop onderneemt hij actie. Allereerst schaakt hij de Poolse Daisy die duidelijk met Peter een relatie heeft. Als dat niet helpt, gaat hij tot drastischer maatregelen over, waar hij niet zonder kleerscheuren vanaf komt.

In De kegelwerper speelt Margriet de Moor met intermenselijke relaties en hun zwakheden. Zij toont hoe laag een mens kan vallen vanwege het kleinste ongemak. De kegelwerper is een heerlijk boek om te lezen, waarin je zomaar mensen om je heen kunt herkennen.