Savit is een woordkunstenaar.

'De zwaluwman' is het romandebuut van de Amerikaan Gavriel Savit. Een debuut dat met prijzen overladen en onlangs in een Nederlandstalig jasje gestoken werd.

De Poolse Anna is zeven wanneer WO II uitbreekt. Plots is haar vader verdwenen en kan ze bij niemand terecht. Tot ze de Zwaluwman ontmoet, een mysterieuze man die met vogels lijkt te kunnen praten. Anna besluit deze taalvaardige man te vertrouwen, hij van zijn kant is bereid Anna onder zijn hoede te nemen, en zo beginnen ze samen aan een trektocht door Europa die verschillende jaren zal duren.

Gavriel Savit is een woordkunstenaar, zoveel is duidelijk na het lezen van dit slechts 240 blz tellende verhaal. Het boek is doorspekt met prachtige zinnen en gedachten, vooral de stukjes tekst over taal in al zijn facetten zijn om in te kaderen.

(blz 9) Sterker nog, het grootste deel van haar leven met hem had Anna gedacht dat elke taal die haar vader sprak op maat gemaakt was, als een maatpak voor de persoon met wie hij converseerde. Frans was geen Frans: Frans was monsieur Bouchard. Jiddisch was geen jiddisch: het was reb Shmulik. Elk woord en elke zin in het Armeens die ze ooit had gehoord deed haar denken aan het gezicht van de kleine, oude tatik die Anna en haar vader steevast ontving met kopjes sterke, bittere koffie. Elk Armeens woord rook naar koffie.

(blz 217) Het verlies van menselijkheid opent de poorten tot talloze gruwelijkheden.

De identiteit van de Zwaluwman wordt nooit onthuld, al worden er wel hints gegeven, hints waar de lezer weliswaar alle kanten mee uit kan. Datzelfde geldt voor het einde van het boek, er is geen mooi afgerond verhaal, de lezer heeft er het raden naar hoe één en ander verder gaat. Dit open einde zal voor menig lezer onbevredigend zijn.

De vergelijking met klassiekers als 'De boekendief' en 'De jongen in de gestreepte pyama' kan dit debuut van Saviet niet doorstaan. Vrijwel het enige wat deze boeken gemeen hebben, is dat ze zich afspelen tegen de achtergrond van WO II. De twee genoemde klassiekers hebben het in zich de lezer verbluft te doen achterblijven, de emoties lopen hoog op en de verhalen zijn ijzersterk.

De sterkte van 'De zwaluwman' zit eerder in de kracht van de taal die gebruikt wordt dan in het verhaal zelf. Een verhaal dat niettemin lezenswaardig is, onder andere door de vele metaforen en de diepere lagen die de aandachtige lezer zal weten te ontdekken. Jammer evenwel dat de emoties te diep verscholen zitten en dat de magie tussen Anna en de Zwaluwman te weinig naar boven komt.