Vaarwel, Frieda Klein! Welkom,...?

Voor het Britse schrijversechtpaar Nicci French moet een week bestaan uit acht dagen. Het bijzonder succesvolle duo heeft immers een etmaal extra nodig, om het verhaal over speurneus en psychotherapeute Frieda Klein helemaal compleet te maken. Het ontelbare legioen fans heeft met Blauwe maandag (het eerste deel) kennis kunnen maken met de eigenwijze protagonist in 2011. Sindsdien verschijnt jaarlijks een nieuw deel, steeds met een volgende dag van de week vermeld in de titel. De dag van de doden is het sluitstuk, vertaald door Linda Broeder en Els van Son.

Londen wordt geteisterd door een seriemoordenaar. Het gaat heel snel in het noorden van de stad, in Hampstead. Het aantal doden stijgt sneller dan er bladeren vallen van de bomen. Elke huiveringwekkende moord is een directe boodschap, gericht aan één enkele vrouw: de onbenaderbare Frieda Klein. De vrouw leeft helemaal teruggetrokken; ze is echt van de radar verdwenen. Klaar om de ultieme confrontatie aan te gaan, maar met wie? Is haar psychopathische aartsrivaal aan het werk, of toch niet? Lola Hayes is een studente criminologie; ze wil haar scriptie schrijven over Frieda Klein. Dit initiatief zal haar jonge leven helemaal op zijn kop zetten en veranderen in een ware nachtmerrie.

Aanvankelijk voelt het lezen van De dag van de doden ietwat vreemd aan. Het verhaal richt zich al snel op de onbesuisde Lola. Je begint je echt af te vragen: waar blijft ze nu? Pas in hoofdstuk twaalf (!) komt Frieda haar trouwe lezers groeten; nu ja… op een begraafplaats dan nog wel. Op dat moment zijn er al dodelijke slachtoffers te betreuren, uiteraard. Heel eerlijk? De verleiding is immens groot, het brandt op de lippen, om heel interessante informatie prijs te gaan geven. Dit zou echter het leesplezier bederven, zeker bij nieuwe lezers die nog niet vertrouwd zijn met deze reeks. Nicci French hanteert een eenvoudige maar eveneens efficiënte schrijfstijl.

“Frieda Klein, schreef ze, ‘is een vrouw die aangetrokken wordt door geweld, duisternis en dood’. Lola bekeek alle foto’s van Frieda Klein die door de jaren heen waren genomen en dacht dat Liz Barron best weleens gelijk kon hebben. Frieda glimlachte op geen enkele ervan. Ze had donker haar en donkere ogen die je zelfs vanuit de krant doordringend aankeken.”

Een korte, maar knap rake portrettering van het hoofdpersonage uit deze serie bestsellers. In De dag van de doden speelt – hoe kan het ook anders – de haar zo vertrouwde achterban weer een belangrijke rol. Het bonte gezelschap van intimi toont zich uitermate bekommerd over het welzijn van pittige dame Frieda. De bewonderaars van deze thrillerserie herkennen zeker haar nachtelijke wandelingen door Londen en haar zwak voor de plaatselijke ondergrondse, verborgen rivieren. Niet zo onbelangrijk in het boek! Verwijzingen naar de misdaden uit de zeven vorige delen, frissen het geheugen van de lezer op.

Ja, dan is het zover: eindelijk die langverwachte finale. Bij de meeste fans van de serie zal het geen domper op de feestvreugde zetten, wellicht; toch blijft alsnog een belangrijk vraagstuk onbeantwoord. De echte reden waarom… Een onaangename en onverwachte verrassing; jammer dat de twee auteurs dit over het hoofd hebben gezien. Verder raas je met de vaart van een hogesnelheidstrein doorheen het slotstuk. De plot, kundig in elkaar geknutseld, leidt de lezer naar een spannende apotheose.

Na 56 hoofdstukken is de teerling geworpen; het is over en uit nu! Nicci Gerrard en Sean French schrijven intussen – met enig heimwee dan wel - een nieuw verhaal. Wordt het een totaal andere thriller, met kersverse protagonisten? Vaarwel, Frieda Klein. Welkom,…?