Klein maar fijn, een lust voor het lezersoog

Hij werkte jarenlang aan een nieuwe biografie over de Vlaamse dichter Karel van de Woestijne. Zelf is Peter Theunynck (1960) vooral dichter, tevens freelance copywriter en auteur. De Slembroucks is zijn romandebuut, een rake en pittige familiekroniek.  

'Zes jaar geleden liet de zomer in Duivenkerke al zijn duivels vrij. De kraaien tuimelden van het dak. De hitte zinderde als een glimmende zeis over de graanvelden. De vissen snakten naar adem in de slijkerige bedding van de stroom. Solange en Arthur waren vijftien jaar getrouwd. Zij zouden met de trein naar Lourdes reizen, samen met Antoinette. Anton en Gust, allebei in hun apenjaren, werden naar Houthage gebracht.'  

Beeldende maar eveneens luchtige taal van een poëet die zich voor de eerste keer waagt aan een roman.  

Vlaanderen heeft na de Tweede Wereldoorlog zijn wonden gelikt. In de jaren ‘50 kijkt men met groot optimisme naar de toekomst, naar de welvaart die in aantocht is… Gust en Anton, de broers Slembrouck, zijn elkaars tegenpolen. Gust is een rustige jongen die graag leest en aldus ook erg taalvaardig; hij houdt op een bijzondere manier van het wielrennen. Anton is een getalenteerde musicus, hij is behoorlijk zelfzuchtig. De familie woont in Duivenkerke, een fictief Vlaams dorp, waar iedereen ook nog iedereen kent. Vader Arthur Slembrouck is fietsenmaker, hij wroet zich te pletter in zijn atelier. Hij wil dat zijn gezin niets tekortkomt en als het even kan, ook wat van de welvaart proeven. Moeder Solange voelt zich tekortgedaan door het leven en hoopt dat haar twee zonen het ver gaan schoppen. Het gaat echter helemaal mis als het Brusselse nichtje Florence bij hen komt logeren, de twee broers worden halsoverkop verliefd op haar.  

Goed bewaarde familiegeheimen komen bovendrijven, met Florence als sleutelfiguur. Oude wonden worden krachtig opengereten. In een poëtische en nostalgische schrijftaal schetst Theunynck het beeld van het Vlaanderen in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Het tijdsbeeld dat hij oproept is bijzonder herkenbaar, zelfs in de eenvoud van het verhaal zelf. Hij schept een aantal doordringende personages, waarbij de broers Gust en Anton de centrale personages zijn, op de voet gevolgd door hun beide ouders. Het mysterieuze maar aantrekkelijke nichtje Florence zet de boel op stelten. Met weinig woorden weet de auteur zowel de karakters te schetsen, als schijnbaar onbenullige gebeurtenissen weer te geven.  

Er vloeit zuivere nostalgie uit zijn dichterlijke pen. Deze korte roman vormt een geconcentreerd geheel: kleurrijke passages en dito personages. In nog geen 160 pagina’s krijgt de lezer een indrukwekkend verhaal voorgeschoteld. Jammer dat het volume niet werd verdubbeld; Theunynck zou dit wellicht met succes hebben afgerond. In een gemoedelijke en tevens sappige vertelstijl weet hij je nieuwsgierigheid te blijven prikkelen. De auteur houdt nog een verrassende wending over voor het einde. Wordt het een happy end? Je weet het pas nadat je de laatste bladzijde hebt gelezen! De Slembroucks: klein maar bijzonder fijn en een lust voor het lezersoog.