Intrigerende, complexe Japanse puzzel

Het zou een indrukwekkende lijst zijn als je alle plaatsen gaat opsommen waar Mark Henshaw (1951) ooit heeft gewoond. Deze globetrotter is uiteindelijk neergestreken in Canberra, Australië. Na een erg lang verblijf als schrijver in de luwte, kreeg hij voor zijn nieuwe roman De sneeuwkimono in 2014 de NSW Premier’s Award for Fiction. Dit is de belangrijkste literaire prijs van Australië. Voortaan is schrijven ook zijn beroep.  

De sneeuwkimono is een fictief verhaal, waarin Henshaw de vrijheid neemt om een loopje te nemen met echte locaties, gebeurtenissen en traditionele gebruiken. Hij interpreteert dit alles met een aantal stoutmoedige pennentrekken.   Parijs, juli 1989. De pas gepensioneerde politie-inspecteur Auguste Jovert heeft ooit voor de Franse koloniale politie gewerkt in Algiers. Totaal verrast is hij als hij een opmerkelijke brief ontvangt van een jonge Algerijnse vrouw die beweert zijn dochter te zijn. Hij besluit deze brief weg te gooien; hij is immers klaar met zijn verleden. Dan staat plots onaangekondigd zijn nieuwe buurman, de Japanse gewezen universiteitsprofessor Tadashi Omura aan de deur. Deze man komt precies uit het niets opduiken en begint met zijn hypnotiserende stem te vertellen over zijn verleden in Japan. Vooral over zijn liefde voor een jong meisje dat hij heeft opgevoed als zijn dochter. Hij doet haar immers geloven dat hij ook haar echte vader is. Omura vertelt Jovert eveneens over zijn studievriend Katsuo Ikeda; deze man is schrijver, maar ook een criminele bedrieger. Uiteindelijk zet Omura Jovert ertoe aan terug te keren naar Algiers. Op zoek naar de waarheid achter zijn vermeende dochter Mathilde…  

‘Een dichte, ondoordringbare mist stijgt op. Overspoelt ons. Rukt de zon weg. Het is bijna onmogelijk de weg voor ons te zien. Het is alsof de bus in doeken is gewikkeld. Op de tast gaan we bergafwaarts. Het enige waaraan ik merk dat we bewegen, is het voortdurende schudden. Anders hadden we ook stil kunnen staan. Het voelt alsof ik stik. Mijn hart bonst. Ik kijk om me heen. De meeste passagiers slapen. De rest maakt zich geen zorgen. Ik leun achterover in mijn stoel, sluit mijn ogen en concentreer me op het optrekken en afremmen van de bus.’  

Een sublieme passage, uitermate geschikt voor een loeispannende thriller.  

De plot is intrigerend, maar eveneens complex. De korte hoofdstukken bouwen het verhaal progressief op. De snelheid is constant laag, toch gebeurt er heel wat. Vooral de verhaallijn die zich afspeelt in Japan is bijzonder mysterieus en bij momenten zelfs magisch. Kenmerkend voor het boek zijn het poëtisch getinte proza en het fantasierijke taalgebruik van Henshaw. De sneeuwkimono is een psychologische en spannende roman; een verhaal waarin heden en verleden harmonieus een geheel vormen. Pas in de laatste vijftig pagina’s komt alles mooi bij elkaar; de schokkende waarheid wordt bewaard voor het einde. De roman wordt neergezet in een goed gekozen timing, het geheel is uiteindelijk in evenwicht. Eerst gaat het crescendo, dan weer afnemend in sterkte. De opgedreven spanning gaat naadloos over in een rustige passage. Opzwepende en krachtige scènes worden afgewisseld door poëtische. De Japanse puzzel wordt pas in de laatste pagina’s ontrafeld.  

Een roman over een gebroken vriendschap, een verloren liefde, verraad en een bloedend lichaam van een Japanse vrouw die een sneeuwkimono (!) draagt. Het resulteert, samen met de complexiteit van het verhaal en de mooi opgebouwde structuur, in een fascinerende roman.