Memorie en illusie gaan hand in hand

Het levenslicht ziet ze in het Belgische Oostende, opgroeien doet ze in Gent. Nu woont en werkt Sarah Meuleman (1977) in Nederland; haar stem klinkt intussen bijna als een geboren Nederlandse. De zes levens van Sophie, haar debuut, ligt als Find Me Gone bijna overal in de Amerikaanse boekwinkels. Zomer 2019 maakt Meuleman een promotietour door de Verenigde Staten. Is the sky the limit voor haar? De spanning in de nieuwe roman De vondeling zit verpakt in een boek vol met fraaie literaire kleurschakeringen.

“In paniek tilt ze de bundel op die vochtig voelt en zwaar. Word warm, word warm. Ze drukt de natte doek tegen haar borst. Beweeg, beweeg. Ze huilt, drukt harder, wiegt de bundel terwijl alles in haar weet: dit is geen pop. Dit is geen speelgoed. Dit is écht.”

De proloog voert de lezer naar de Isles of Scilly, een eilandengroep in de Atlantische Oceaan, ten zuidwesten van het Engelse Cornwall. In 1968 viert de fantasierijke achtjarige Robin ginds vakantie met haar moeder. Het meisje ontdekt op het strand een luguber iets: een dode baby, gewikkeld in een doek. Wanneer ze samen met haar moeder terugkeert naar het strand, is de baby weg. Meer dan twintig jaar later gaat Robin op zoek naar wat ze werkelijk heeft gezien, toen op Scilly. De bejaarde Robin vertelt in een broeierig en snikheet New York - in 2035 - haar verhaal aan Rebecca, een kapster.

“Hoe lang kan die vervloekte hitte nog aanhouden? Steunend sleur ik een volle boodschappentas twaalf verdiepingen naar boven over de trap, terwijl mijn hele lichaam schreeuwt om lift. Die is al een week kapot.”

Met De vondeling zet Sarah Meuleman een vertelling neer, waarin de vervaging van de grenzen tussen de literatuur en de andere genres nog maar eens duidelijk wordt. Roman of thriller? Het boek is eerder een mix van beide. De auteur goochelt met haar vertelkunsten en weet hoe en wanneer ze suspense injecteren moet. Die spanning hangt al vanaf het begin in de lucht. Een mysterieuze start ook, waarin de schrijfster direct de sfeer weergeeft. Nadien volgen vier delen met een opvallende titel: Villen, Vlezen, Vullen en Vormen. Geen toeval, het zijn de vier fases van taxidermie, het opzetten van dode dieren. De stadia van deze bewaringstechniek zijn eveneens de componenten van de roman. Een contradictie tussen iets moois en iets doods. De roman bestaat uit meerdere tegenstellingen, zoals: wat is waar en wat is wilde fantasie? De fijn geconstrueerde plot heeft enkele opmerkelijke wendingen. De vaart is de hele tijd aanwezig.

“Herinneringen zijn verhalen. Verhalen zijn fictie. Durf jij op je herinneringen te vertrouwen?”

Bovenstaande quote prijkt op de cover en vat de spannende roman erg goed samen. Tevens rijst de vraag, of de vertellers wel degelijk oprecht zijn. Bedreven zet de schrijfster haar personages neer, waarbij elk karakter een of ander persoonlijk randje heeft. Zelfs Faber, de mannelijke taxidermist ontkomt er niet aan. Memorie en illusie gaan hand in hand.