Geslaagde combinatie van rechercheur Simon en patiënt Faye zorgt voor sprankelende chemische reactie.

De aanzet, de basis voor haar spannende verhalen, vindt ze in de actualiteiten uit de media. Zo ontkiemt telkens een nieuwe psychologische – en meestal ook bloedstollende - thriller.

“Voor ik mezelf kan herpakken word ik aan mijn jasje opgetrokken en voel ik een arm om mijn nek. Een andere wurmt zich rond mijn buik. Pijn. Ik wil me losrukken. De greep verstevigt, ademhalen is moeilijk.”

In ‘Een duister pad’ maakt de Nederlandse topauteur Corine Hartman weer flink spektakel.
Tevens palmt ze de lezer in met Faye van Laar, een steengoed en onconventioneel hoofdpersonage.
Faye is een jonge vrouw, dertiger en kwetsbaar, maar vooral heel labiel. Sinds haar jonge jaren woont ze in landgoed Groot Loenen op de Hoge Veluwe. Dit is de psychiatrische instelling van haar vader; ginds bevindt ze zich op de juiste plaats, ze lijdt immers aan een borderline stoornis. Het stevige verhaal begint met een intrigerende binnenkomer, als een man klaar staat voor de ultieme bevrijdende sprong, op weg naar het licht. Een zuivere zelfmoord, of is hier toch meer aan de hand? Al snel stort de jonge rechercheur Simon te Bresser zich op een mysterieuze zaak, geholpen door Faye. Zij krijgt een extra (vergiftigd?) cadeau in de schoot geworpen: een keiharde confrontatie met haar verleden én met zichzelf.
Zodra de vele personages ietwat vorm en een gezicht hebben gekregen, gaat het flink stormen in het lezershoofd. Onder de vakkundige begeleiding van grande dame Hartman, die genadeloos de onderhuidse spanningen opvoert. Het blijft nagelbijtend lezen tot en met het eind. Onderweg wel bij de les blijven, graag. Nieuwe wendingen en verrassingen zijn nooit ver weg.

“Ik moet om hulp vragen, wat kan ík in hemelsnaam doen, ik heb de conditie van een visnetje. De beveiliging, bedenk ik, maar Simon heeft verteld dat Julius die naar huis heeft gestuurd. Simon bellen!”

In haar typisch directe taal en stijl tekent de auteur het leven in de psychiatrische inrichting uit, maak je kennis met alle ‘familieleden’; je voelt de beklemming. ‘Een duister pad’ is een originele thriller vol psychologische diepgraverij, voorzien van een uitermate scherp randje. Dit alles neergezet op een intelligente manier. Het boek is een waarschuwing aan het adres van de farmaceutische industrie; alsook wijst de schrijfster op de risico’s van langdurig gebruik van antidepressiva. Tevens belicht ze de invloed van onze voeding op het menselijk brein. Onderzoek naar alternatieve behandelingen van psychische stoornissen is hier zeker aan de orde. Streven naar rechtvaardigheid is een belangrijk thema. Je wordt uitdrukkelijk aangezet tot nadenken en het vormen van een eigen mening.
Met enig cynisme vrolijkt de schrijfster sommige situaties in Groot Loenen op.

De geslaagde combinatie van rechercheur Simon en patiënt Faye zorgt voor een sprankelende chemische reactie. Corine Hartman houdt niet van grijze muizen.
Is ‘Een duister pad’ de vliegende start van een nieuwe succesrijke serie, thrillerkoningin van de Lage Landen?