Gruwel verslaat de spanning.

“De dode duif vloog door de nacht, sloeg tegen Doggies gezicht en stuiterde op de grond, waar hij oostwaarts rolde, zijn koude klauwen tikkend op het wegdek. Ogen als rode oesters staarden naar het uiteinde van de steeg.”
Met deze intro begint Strafexpeditie van veelzijdig auteur en scriptschrijver S. Craig Zahler (Miami, 1973). En ja, dit boek heeft veel weg van een filmscript; er volgt trouwens een verfilming met Leonardo DiCaprio en Jamie Foxx als steracteurs.

Wanneer een zakenman op een politiebureau in Arizona zelfmoord pleegt, komt rechercheur Jules Bettinger er maar bekaaid vanaf. Hij krijgt de verantwoordelijkheid hiervan in de schoenen geschoven en wordt noodgedwongen overgeplaatst naar het duistere en koude Victory; waar de misdaad weelderig tiert. Bettinger krijgt een nieuwe partner aangewezen, Dominic Williams, die net een degradatie achter de rug heeft. Hij werd door zijn oversten gestraft nadat hij een drugsdealer invalide had gemaakt. Wanneer twee agenten vermoord en verminkt worden teruggevonden, opent de politie de jacht op de moordenaars. Het is echter nog maar het begin van een dramatische reeks eliminaties van politiemensen.

De toon wordt vanaf het allereerste hoofdstuk duidelijk gezet: je maakt onmiddellijk kennis met het ruwe en bijna onmenselijke leven in een koude stad die al haar pluimen heeft verloren. Het blijft hier echter niet bij; al snel krijg je zuivere horror over je heen en geen enkele gruwel wordt je weerhouden. Amerikanen zijn soms erg bruut, cynisch en hard in hun taalgebruik. Dit wordt in het boek ook weer vlug duidelijk gemaakt.
Bettinger is een ijzersterk personage en de grote ster van het verhaal. Tevens is hij een prachtmens die zijn baan zeer ernstig neemt en dat ook verwacht van zijn collega’s. Tevens is hij een familieman pur sang, die de echte waarde van een hecht gezin weet te waarderen. Je leert hem dus eveneens privé kennen; een verademing. Zijn partner Dominic loopt na zijn degradatie gefrustreerd rond en lapt de meeste politieregels botweg aan zijn laars.

Craig Zahler heeft gespeeld op het verrassingseffect, waarbij je af en toe wel even kort en krachtig met de ogen knippert. Aan gruwel geen enkel gebrek in dit boek; jammer dat de spanning veel te laat op gang komt en erg kort van duur.
Een vlot geschreven thriller; uiteraard in een typisch Amerikaanse schrijftaal die geen enkele vorm van cynisme schuwt. Dit boek lees je in een hoog tempo, waarbij het hele verhaal in functie staat van de apotheose.

Waarom steeds die dode vogels? Dit is na het lezen nog steeds een groot vraagteken, of hebben die duiven uitsluitend een symbolische betekenis? Een rauw, ruw en gruwelijk politieverhaal in een Amerikaanse setting. Zeker geschikt voor liefhebbers van dit genre; maar geen topper.