Wel voor vegetariërs, niet voor hartlijders

Luc Deflo (1958) is in zijn nopjes, zijn dertigste thriller is net uit. In tijden waar vlees eten niet echt in is, brengt hij zijn nieuwste boek met de welluidende titel Vlees op de markt. Keihard, niets of niemand ontziet hij. Qua psychologische benadering is hij, zeker in Vlaanderen, niet te evenaren. Dit keer mogen zijn bijzonder geliefde Mechelse toprechercheurs Nadia Mendonck en Dirk Deleu nog eens het allerbeste van zichzelf geven.

Gerry Hellebroeck ziet er bijzonder keurig uit, hij verplaatst zich met een Jaguar en loopt gekleed in exclusieve kledij. Achter al deze schone schijn schuilt echter een psychopaat die zijn slachtoffers overheerst. Gerry is ervan overtuigd dat hij mooi werk levert en dat de anderen hem niet begrijpen. Begrijpelijk toch, een psychopaat vormt zijn eigen logica. Hij heeft een bijzondere wens, een masterplan: vader worden van een kroostrijk gezin. Hij gaat ver, tot over de grens van het toelaatbare om zijn droom in vervulling te laten gaan. Tot het helemaal fout gaat en het duo Mechelse rechercheurs Deleu en Mendonck aan de slag moeten.

In Vlees lijkt het vaak op zuivere horror. Het gaat er helemaal niet om te ontdekken wie deze psychopaat is, daar kom je als lezer immers snel achter. Deflo beschrijft veel liever het hoe en het waarom, hij legt de ziel van de dader bloot en dit kan hij als geen ander. Messcherp kerft hij er ruw en genadeloos op los. Vlees, het verhaal van een wrede psychopaat die vrouwen verzamelt om ze zwanger te maken, is gebaseerd op waargebeurde feiten. Een drama dat zich heeft afgespeeld in de Verenigde Staten. Deflo schrijft in deze psychologische en lugubere thriller precies zijn persoonlijke versie neer van The Silence of the Lambs. De auteur blijft zoals steeds trouw aan zijn typische schrijfstijl en –taal: staccato, korte dialogen, de dingen benoemen bij hun naam. Hij draait niet rond de pot en gaat behoorlijk wild tekeer. Voor sommige gevoelige lezers misschien wel onverteerbaar.

Thriller nummer 30 is zonder twijfel één van de betere Deflo’s; dit boek behoort zeker niet tot de middelmaat. Je moet echter houden van zijn rechttoe rechtaan stijl en gruwelijke verhaallijnen, anders lees je de bijna 300 pagina’s niet uit zonder misselijk te worden. Deze Vlaamse maestro is nog lang niet aan het eind van zijn Latijn; hij heeft nog minstens een viertal pittige scenario’s klaar. Eindigen met een quote uit de reclameboodschap op televisie: “Vlees is wel voor vegetariërs, niet voor hartlijders!” We sluiten ons graag hierbij aan: lezen op eigen risico…