Dertig jaar na dato nog steeds actueel

Het is eind jaren 80. Het echtpaar Andrew en Frances Shore vertrekken naar Djedda, Saoedie Arabië waar Andrew gaat werken voor een groot bouwproject. Ze gaan, naar de wens van Frances , wonen buiten de compound waar alle andere expats wonen. Zo komen de terecht in een flatgebouw in de Gazastraat. Alles is echter anders dan Frances gewend was. Ze kan nauwelijks naar buiten, heeft af en toe contact met een aantal buurvrouwen en alleen op het dak van de flat ervaart ze iets van vrijheid. Haar baan als cartograaf kan ze ook niet meer uitvoeren want straten komen en verdwijnen zomaar. Met Frances gaat het steeds slechter, ze valt af omdat ze vergeet te eten en ze eet alleen als Andrew thuis is. Maar Andrew werkt hard en veel en komt er langzaamaan achter dat het bouwproject niet zo rooskleurig eruit ziet als was voorgespiegeld. Frances gaat aan zich zelf twijfelen, kan niet meer op haar eigen conclusies vertrouwen. Als er dan ook nog verdachte dingen gebeuren in het flatgebouw komt de vraag naar voren wat is er echt en wat is er niet wat het lijkt.

Tweevoudig Booker Prize winnares Hilary Mantel(1952) schreef Acht maanden in de Gazastraat al in 1988. Begin dit jaar verscheen pas de vertaling in het Nederlands. Hoewel bijna 30 jaar later is dit , behoudens wat technologische ontwikkelingen, geenszins te merken. Haar schrijfstijl is tijdloos en ook de situatie in Saoedi Arabië is tot nu toe weinig anders dan 30 jaar geleden.
Wat het verhaal goed weergeeft is de cultuurclash tussen Saoedi Arabië en de Westerse wereld. Misschien nog wel duidelijker dan in de jaren 80. De botsing van waarden en normen is, met de huidige social media, nog zichtbaarder geworden en zeer herkenbaar beschreven in het boek. Niet zo heel gek als je bedenkt dat de schrijfster zelf 4 jaar in Djedda heeft gewoond.

Hilary Mantel wisselt het verhaal af met dagboekfragmenten van Frances. Dit maakt het verhaal wat persoonlijker en zo zie je hoe de wereld van Frances langzaam steeds kleiner wordt en zij steeds wanhopiger. Hoewel er toch stevige thema’s worden besproken zoals eenzaamheid, onderdrukking van vrouwen en de islam, wordt het verhaal nergens zwaar. Het verhaal blijft vlot en gemakkelijk leesbaar met de nodige en vooral beeldende humor .

"Ze had een vlezig gezicht en priemende ogen, haar lichaam was traag, bedachtzaam, dikhuidig en ze zou zomaar kunnen gaan loeien."

Op het moment dat je je gaat afvragen waar het verhaal naar toe gaat, komt het geheel in een stroomversnelling. Net als de hoofdpersoon ga je twijfelen aan wat er echt is en wat niet. Om je vervolgens toch enigszins in verwarring achter te laten over wat er nu daadwerkelijk gebeurd is.