Een interessante inkijk in het leven van een meisje met een vorm van autisme

Jasmijn Vink is een meisje die wat anders is als andere meisjes. Ze praat niet, alleen met haar hond. Leest heel veel, eet alleen op haar kamer en krijgt ontzettende hoofdpijn als ze op feestjes en partijen is.
In Zondagskind lees je hoe het voor Jasmijn is om op te groeien in een wereld die anders is en waar er van je wordt verwacht dat je je aan deze wereld aanpast.

Schrijfster Judith Visser (1978) geeft de lezer met dit verhaal een inkijkje in het leven van een opgroeiend meisje dat later de diagnose Asperger (een vorm van ASS) kreeg. Ze put hier bij uit haar eigen ervaringen, de schrijfster kreeg namelijk ook op latere leeftijd dezelfde diagnose. Doordat Visser haar eigen ervaringen verwerkt in het boek krijg je als lezer een duidelijk beeld wat het voor een kind betekent als de wereld anders is en je daar moeite mee hebt. Het kan duidelijk als eye-opener werken.

Het boek leest gemakkelijk, het taalgebruik is niet moeilijk. Korte zinnen en korte hoofdstukken. Het verhaal is chronologisch van opbouw, het beschrijft immers het opgroeien van Jasmijn. Echter het verhaal volgt zo goed haar leven dat er nergens van die lijn wordt afgeweken, geen uitstapjes in het verhaal, geen duidelijke spanningsbogen. Op bepaalde punten herhaalt het verhaal zich ook wat de interesse voor het boek wat kan doen verminderen.
De personages blijven ook wat vlak. Jasmijn leer je goed kennen, echter haar familie en de paar vrienden die ze heeft zie je alleen door Jasmijn haar ogen, je komt niet te weten wie ze nu werkelijk zijn. Het zou het verhaal iets meer diepgang en context hebben gegeven als die personages wat meer zouden zijn uitgewerkt.

Het is Judith Visser echter wel gelukt om met dit boek grote groepen lezers aan te spreken en op die manier het opgroeien van een kind met autisme meer onder de aandacht te brengen.