Heerlijke feelgood vol droge humor

In ‘Daar heb je vrienden voor’ van Astrid Harrewijn, staat Joost, 40 jaar, ongehuwd, kunsthistoricus, archeoloog en schrijver, centraal. Het verhaal begint in Rome, waar Joost voor twee maanden verblijft om aan zijn boek over keizer Augustus te werken. Zijn uitgever heeft aangegeven dat het liefdesleven van de keizer goed voor de verkoop zou zijn. Als hij op zijn buurmeisje Noemie past en met haar naar de speeltuin gaat, doet hij volop inspiratie op als hij drie moeders op een naastgelegen bankje afluistert als zij uitgebreid hun liefdesleven met elkaar bespreken. Hij komt in Italië ook tot het besef dat hij een kinderwens heeft. Als hij door de drie Italiaanse moeders een make-over opgedrongen krijgt, verandert de alledaagse Joost in een aantrekkelijke, begerenswaardige vrijgezel en vertrekt hij vol goede moed weer terug naar Amsterdam. Maar erg voorspoedig loopt het allemaal niet. Hij wordt ontslagen bij zowel de universiteit als het Rijksmuseum en hij raakt betrokken bij een geheim genootschap en een mysterieus raadsel als hij geheimzinnige tekens ontdekt in de kelder van het Rijks. Met een grote knipoog naar De Da Vinci Code van Dan Brown vertelt Astrid Harrewijn over de zoektocht van Joost om dit raadsel op te lossen.

Astrid is voor dit tweede deel van de ‘Vrienden-trilogie’ geloofwaardig in de huid van een man gekropen. Haar droge humor zorgt regelmatig voor een grote glimlach op je gezicht. Zoals bijvoorbeeld bij het liefdesleven van Joost. Daar leidt ‘Kees’, zoals Joost zijn jongeheer noemt, een geheel eigen leven, want als hij een beetje genoeg begint te krijgen van het rollenspel en de verkleedpartijen van zijn bedpartner Emma, denkt ‘Kees’ daar heel anders over. Ondanks dat Joost een vriendelijke man is, laat Astrid hem bij tijd en wijle ongemeen fel uit de hoek komen. Bijvoorbeeld als hij als schrijver wordt uitgenodigd bij Jinek en de twee andere gasten BN’ers zijn die, al dan niet met hulp van een ghostwriter, een boek hebben geschreven en als schrijver worden geïntroduceerd. En ook in het programma Koffietijd neemt Joost geen blad voor zijn mond, waarna Loretta zegt: ‘Hè, nu eindigt het toch nog ongezellig.’ Je ziet het haar gewoon zeggen.

De mix humor, spanning en feelgood is ook in dit boek weer precies goed. Maar er is ook plaats voor een iets serieuzere ondertoon als zijn oude vriend Donato op sterven ligt. Haar beeldende schrijfstijl blijft er, net als bij de andere boeken van Astrid, voor zorgen dat het verhaal zich als een film voor je afspeelt. Je ziet het gewoon voor je. Haar soepele taalgebruik leest uitermate prettig en zorgt ervoor dat je door het boek vliegt. Met name de afwisseling tussen zijn zoektocht naar de geheimzinnige tekens, zijn zoektocht naar een de toekomstige moeder van zijn kinderen en de perikelen als schrijver en klusjesman houden het verhaal boeiend en levendig. Als je het boek dichtslaat ben je een beetje van Joost gaan houden. En het eerste wat je wilt doen als het boek uit is, is naar de boekwinkel rennen om daar het laatste deel van de trilogie aan te gaan schaffen. Want door het open einde kom je pas in deel 3 te weten of ook Joost gelukkig in de liefde wordt en hij zijn kinderwens vervuld ziet worden. Ik kan niet wachten!