De Jonge Wallander

Een toetje op de reeks, maar niet de kers op de taart. Met De jonge Wallander wil Mankell een antwoord geven op de vele vragen van zijn lezers over wat er aan de Wallanderreeks vooraf ging. Hoe leerde hij Mona kennen? Wie was/waren Wallanders leermeesters? Hoe verliep zijn prille carrière bij de politie? Waarom kwam het tot een breuk met Mona?

Op deze en nog meer vragen, geeft Mankell een antwoord door zes kortere verhalen over Wallanders vroege jaren uit te brengen in één band. Door deze ‘stijlbreuk’ –een ‘echte’ Wallander vult in zijn dooie eentje gemakkelijk 500 bladzijden- moet Mankell telkens wat op de rem gaan staan, maar toch is elk verhaal op zich doordrongen van Mankells schrijfstijl en, daar gaat het in dit boek om, van Wallanders persoontje.

Mooi van Mankell is dat hij Wallander 6 keer in een andere fase van zijn carrière portretteert. Zo leren we in De Messteek de (piep)jonge Wallander kennen als een broekje dat zo vlug mogelijk straatagent-af wil zijn en bij de recherce wil. Nooit eerder beschreven kleine kantjes komen tot uiting, terwijl anderzijds gepatenteerde Wallandereigenschappen al in de kiem aanwezig zijn. Ook zijn moeilijke relatie met Mona voorspelt al de latere huwelijksproblemen.. Vanzelfsprekend wordt Wallander in zijn jonge jaren ook vaker door zijn hormonen belaagd en daar trekt Mankell de nodige ruimte voor uit. Toch bespeuren we al de verbetenheid van een echte flik.

De Breuk is het kortste en meteen ook het minst beklijvende verhaal in de bundel. De professionele fout dit Wallander in De Messteek begaat –in zijn eentje opereren- kost hem ook in De Breuk bijna het leven. Dit zwakke kantje zal hem in alle verhalen achtervolgen, alle goede raadgevingen van zijn leermeester Hemberg ten spijt ...

Met De Man op het Strand opereert Wallander voor het eerst in Ystad. Met behulp van de –nog actieve- Rydberg ontpopt inspecteur Wallander zich tot meester-speurder. Met deze zaak bewijst Wallander over uitzonderlijke speurderstalenten en een sterke intuïtie te beschikken.

In De Dood van de Fotograaf en al helemaal in De Piramide ontmoeten we de rijpere Wallander zoals we hem kennen uit de reeks. Beide verhalen bieden, naast een sterk Wallanderplot, ook voldoende ruimte om de nevenpersonages en het rijke palet ‘Wallanderingrediënten’ ten volle aan bod te laten komen.

Een mooie band om de honger te stillen.