Weerwolven voor gevorderen

Dolfje Weerwolfje ken ik van de film en van het tijdschrift. Vooral vanuit het tijdschrift, waarin personages als Noura, Leo en Opa Weerwolf een grote rol spelen. Kennelijk ontbreekt er nog iets, want in dit boek speelt mevrouw Krijtjes een rol die niet echt wordt uitgelegd, er wordt alleen gezegd dat ze eerder anders was. Met de voorkennis is het misschien leuker om te lezen.

Dat geldt ook voor de weerwolfregels die Van Loon heeft opgesteld, zoals de zilverallergie (gewoonlijk zijn het vampiers die bang voor zilver zijn, weerwolven gaan dood aan een zilveren kogel; overigens beide gerelateerd aan de magische werking die in de prehistorie en lang daarna aan metalen werd toegekend, met name ijzer). Zonder die voorkennis wordt het allemaal iets te terloops medegedeeld, waardoor het niet echt griezelig is - de spanningopbouw ontbreekt.

Daardoor lijkt het Weerwolfjegebeuren meer een soort trucje te worden. De doelgroep -jonge kinderen- kan herhaling en kleine variaties op het thema waarderen, dus dat is niet zo heel erg.

Dat geldt ook voor de wat flauwe woordgrapjes. De uitroeiclub met een roeiboot is grappig gevonden, maar het wordt flauw om dat het hele boek vol te houden.

Ik kwam dit boek in de vakantiebieb tegen. Aardig om te lezen, maar het is duidelijk dat ik de doelgroep niet ben.