Lezersrecensie
Kinderboekenweekgeschenk 2015
Ik lees zelden kinderboeken, maar dit boek kreeg ik gratis. Net als Je bent super, Jan! het kinderboekenweekgeschenk door Jan van Straten uit 2013 (mijn neefje heet Jan, dus moest ik dat boek hebben, geweldig boek), of Bert en Bart redden de wereld, door Tjibbe Veldkamp (2011).
Als ik deze drie boeken vergelijk, valt gelijk op dat Per ongelukt er veel goedkoper uitziet dan Je bent super, Jan! en Bert en Bart redden de wereld. Raar aanvoelend, veel te bleek papier, priegelig binnenwerk, weinig ruimte tussen de regels, smalle marges... het is al snel duidelijk dat dit voor een oudere doelgroep (groep 7-8) is bedoeld dan de boeken uit 2013 en 2011. Dat blijkt ook uit bijvoorbeeld de lengte van de zinnen en dergelijke, dit is duidelijk voor gevorderde lezers. Ook de thema's gaat daarin mee. Vreemd genoeg lijken de (spuuglelijke) illustraties (Karst-Janneke Rogaar) meer gericht op de onderbouw.
Het boek zou moeten aansluiten op het thema van de kinderboekenweek, "waar maar raar", over wetenschap en dergelijke. Ik vind het niet goed gelukt, omdat er weinig wetenschap wordt bedreven in het boek, het is meer een sausje over het verhaal heen. Over wetenschap lijkt de schrijver geen mening te hebben en de personages evenmin. Het boek speelt niet met het thema en geeft er geen andere kijk op.
Het verhaal is niet erg origineel, een beetje dertien in een dozijn. Met de opmerking van "een gevangenis in de Waddenzee" en de aanwezigheid van een stad op de plaats waar nu geen steden (of grotere dorpen, of überhaupt dorpen) zijn, had ik even de hoop dat het een sciencefiction verhaal zou zijn, geplaatst in de nabije toekomst. Dat was helaas niet zo, het schijnt zich verder in het hier en nu af te spelen, in een niet bij name genoemde stad ongeveer ter hoogte van het gehucht Moddergat.
De personages zijn moderne stereotypen. De hoofdpersoon Ro is het beste uitgewerkt met zijn dromen, emoties en handelingen. Zijn vriend Archie is de nerd, vriendin Lena de wat zielige allochtoon die na acceptatie opbloeit. De vader is een goeiige sul, moeder de milieuactiviste. Uiteraard zijn er kwaadwillenden in het verhaal, die nogal dom of naïef worden geschetst - zoals eigenlijk alle volwassenen (behalve Rufus die met Ro samenspant) in het verhaal, terwijl de kinderen natuurlijk superslim zijn, op de pestkop na.
Het verhaal heeft twee hoofdlijnen. De eerste is het verhaal van Ro, die zijn moeder uit de gevangenis wil bevrijden. Dit is de avontuurlijke plot die het verhaal voortstuwt: het zorgt ervoor dat de personages handelen en er op uit trekken. Het andere verhaal is dat van de verhouding tussen Ro, Archie en Lena en in mindere mate hun verhouding tot de klasgenoten. Hoe dat precies zit, met verliefdheid en dergelijke, blijft nog een mysterie, wat op zich vreemd is als wordt gekeken naar de doelgroep. Helaas wordt het avontuur door de sociale verhaallijn ondergesneeuwd.
Het "avontuur" zelf gaat van een leien dakje en kent weinig spannende momenten, plannen worden niet gedwarsboomd, alles lukt, de kinderen zijn nergens langer dan een zin in gevaar, waarbij het gevaar als bij toeval lijkt te wijken. Hierdoor hebben de kinderen geen echte actieve rol in het verhaal, het wordt eerder door toeval en geluk gedreven - per ongelukt? Allerlei zaken die op het eerste gezicht een hindernis lijken, worden op een ongeloofwaardige manier "opgelost", zoals bijvoorbeeld de levering van helium of de manier waarop een torpedomeeuw de beveiliging van het gehele gevangeniseiland uitschakelt.
Bepaalde thema's liggen er erg dik op: milieubewustzijn, pesten/treiteren. Dat vind ik een minpunt, dat had niet gehoeven. Het is te belerend en leidt af van het spannende verhaal dat het had kunnen zijn.
Ja, het is een kinderboekenweekgeschenk en een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, maar ik weet dat er betere kinderboeken worden geschreven èn uitgegeven. Ik vind dit boek dus geen aanrader.
Als ik deze drie boeken vergelijk, valt gelijk op dat Per ongelukt er veel goedkoper uitziet dan Je bent super, Jan! en Bert en Bart redden de wereld. Raar aanvoelend, veel te bleek papier, priegelig binnenwerk, weinig ruimte tussen de regels, smalle marges... het is al snel duidelijk dat dit voor een oudere doelgroep (groep 7-8) is bedoeld dan de boeken uit 2013 en 2011. Dat blijkt ook uit bijvoorbeeld de lengte van de zinnen en dergelijke, dit is duidelijk voor gevorderde lezers. Ook de thema's gaat daarin mee. Vreemd genoeg lijken de (spuuglelijke) illustraties (Karst-Janneke Rogaar) meer gericht op de onderbouw.
Het boek zou moeten aansluiten op het thema van de kinderboekenweek, "waar maar raar", over wetenschap en dergelijke. Ik vind het niet goed gelukt, omdat er weinig wetenschap wordt bedreven in het boek, het is meer een sausje over het verhaal heen. Over wetenschap lijkt de schrijver geen mening te hebben en de personages evenmin. Het boek speelt niet met het thema en geeft er geen andere kijk op.
Het verhaal is niet erg origineel, een beetje dertien in een dozijn. Met de opmerking van "een gevangenis in de Waddenzee" en de aanwezigheid van een stad op de plaats waar nu geen steden (of grotere dorpen, of überhaupt dorpen) zijn, had ik even de hoop dat het een sciencefiction verhaal zou zijn, geplaatst in de nabije toekomst. Dat was helaas niet zo, het schijnt zich verder in het hier en nu af te spelen, in een niet bij name genoemde stad ongeveer ter hoogte van het gehucht Moddergat.
De personages zijn moderne stereotypen. De hoofdpersoon Ro is het beste uitgewerkt met zijn dromen, emoties en handelingen. Zijn vriend Archie is de nerd, vriendin Lena de wat zielige allochtoon die na acceptatie opbloeit. De vader is een goeiige sul, moeder de milieuactiviste. Uiteraard zijn er kwaadwillenden in het verhaal, die nogal dom of naïef worden geschetst - zoals eigenlijk alle volwassenen (behalve Rufus die met Ro samenspant) in het verhaal, terwijl de kinderen natuurlijk superslim zijn, op de pestkop na.
Het verhaal heeft twee hoofdlijnen. De eerste is het verhaal van Ro, die zijn moeder uit de gevangenis wil bevrijden. Dit is de avontuurlijke plot die het verhaal voortstuwt: het zorgt ervoor dat de personages handelen en er op uit trekken. Het andere verhaal is dat van de verhouding tussen Ro, Archie en Lena en in mindere mate hun verhouding tot de klasgenoten. Hoe dat precies zit, met verliefdheid en dergelijke, blijft nog een mysterie, wat op zich vreemd is als wordt gekeken naar de doelgroep. Helaas wordt het avontuur door de sociale verhaallijn ondergesneeuwd.
Het "avontuur" zelf gaat van een leien dakje en kent weinig spannende momenten, plannen worden niet gedwarsboomd, alles lukt, de kinderen zijn nergens langer dan een zin in gevaar, waarbij het gevaar als bij toeval lijkt te wijken. Hierdoor hebben de kinderen geen echte actieve rol in het verhaal, het wordt eerder door toeval en geluk gedreven - per ongelukt? Allerlei zaken die op het eerste gezicht een hindernis lijken, worden op een ongeloofwaardige manier "opgelost", zoals bijvoorbeeld de levering van helium of de manier waarop een torpedomeeuw de beveiliging van het gehele gevangeniseiland uitschakelt.
Bepaalde thema's liggen er erg dik op: milieubewustzijn, pesten/treiteren. Dat vind ik een minpunt, dat had niet gehoeven. Het is te belerend en leidt af van het spannende verhaal dat het had kunnen zijn.
Ja, het is een kinderboekenweekgeschenk en een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, maar ik weet dat er betere kinderboeken worden geschreven èn uitgegeven. Ik vind dit boek dus geen aanrader.
1
Reageer op deze recensie
