Alles wat een thriller moet zijn, beslist geen vrouwenthriller

Het e-boek was gratis te lezen via de vakantiebieb. Al eerder had ik Jansma gespot als een interessante schrijfster, maar ik had nog geen boek van haar gelezen.

Ik werd zeer aangenaam verrast door Schaduwkinderen. Om gelijk maar het negatieve punt te noemen: het is een deel 1 in een serie (Cirkel van het kwaad) en eindigt met een cliffhanger van een sub-plot die eigenlijk de paraplu-plot blijkt te zijn die de boeken aan elkaar knoopt. Het volgende deel is nog niet gepubliceerd, dus dat wordt wachten.

Het verhaal is op dit moment erg actueel, het gaat over vluchtelingen en terroristische aanslagen. Door het relatief dicht bij huis te houden wordt de landelijke politiek er niet in betrokken, waardoor het geen politiek pamflet is geworden.
"DIcht bij huis" wil in dit geval zeggen: in Leeuwarden, Bij de hoofdpersoon, Jules, thuis en bij haar ex, Harry. Jules is een personage met een sterke dadendrang, een carrièrevrouw die alles voor haar werk doet. Ze werkt als officier van justitie en dat komt goed uit, want daardoor blijft de thriller steeds goed op koers: vrijwel alles draait om De Zaak en er is geen afleiding van overbodige plots (met uitzondering van de overkoepelende plot van de serie). Harry is dan een ex van Jules, erg veel romantiek komt niet in het boek voor zodat de vaart erin blijft.

Ik ben niet heel bekend in Leeuwarden, maar de schets van de wijken was herkenbaar genoeg om me er een voorstelling van te maken. Toch denk ik dat het moeilijk is om een beeld te krijgen van de locaties als je nooit in Leeuwarden bent geweest. Zoals bijvoorbeeld Zaaiveld, een vreemde straatnaam die, als je het ziet, weinig met zaaivelden heeft te maken. Zo schijnt de schrijfster ook te denken dat Cambuur bij iedereen bekend is. Zo zijn er wel meer locaties die denk ik iets meer uitleg mogen hebben, iets meer van de omgeving mogen laten zien. Dat zijn dan vooral de locaties die ik wèl ken in Leeuwarden en waarbij ik het beeld uit mijn geheugen moest oproepen (o.a. vliegbasis, Zaaiveld, WTC, "weg naar Jelsum"). Niet dat Schaduwkinderen een regio-thriller is, verre van. De plot draait om een mondiaal probleem, niet om een regionaal probleem.

Heel opvallend vond ik het taalgebruik: het leest heel soepel en prettig. Heel anders dan het staccatto dat voor "hard boiled" door moet gaan (bijvoorbeeld Saskia Noort, "Afgunst", of Charles den Tex, "Bot"). Oftewel: eindelijk weer eens een thriller die normaal is geschreven, in rijk Nederlands (beslist geen mooischrijverij), dat niet fictief spannend wordt door korte zinnetjes en korte woorden te gebruiken. Zelfs in de minder spannende stukken leest het prettig door met vloeiende zinnen die logisch in elkaar overgaan.
Het taalgebruik hapert hier en daar wel, maar dat is opzettelijk, want de hoofdpersoon is Vlaams en juist dat contrast tussen het Vlaams en het Nederlands geeft haar tussen de regels meer geloofwaardigheid als Vlaamse. Dat is in dit geval heel subtiel gedaan, zonder "zunne" en "amaai" en dat soort fratsen.

De ontknoping over de aanslagen zit slim in elkaar. Het is logisch en je ziet het niet aankomen, waardoor het tot het einde toe spannend blijft. Het sentiment aan het einde (de dood van een onschuldige, zijdelings betrokkene) had voor mij niet gehoeven, het voegt niet iets aan het boek toe.

Uiteindelijk is Schaduwkinderen een aanrader voor mensen die een intelligent geschreven thriller willen lezen en het gehad hebben met de tsunami van vrouwenthrillers (die ten onrechte literaire thrillers worden genoemd).